Aileler ve sınavlar

Yüksek Öğretime Geçiş sınavlarının (YGS) ilk aşaması 24 Mart'ta yapılacak. Sınava haftalar kala ailelerde heyecan rüzgarları esmeye başlamıştır. Hepimiz çocuklarımıza iyi bir gelecek sağlamak amacıyla, ekonomik ve duygusal olarak bir takım yüklerin altına gireriz. Bu yüklerle birlikte de büyük beklentiler geliştirebilir ve çocuklarımıza destek vermekte zorlanabiliriz. Farkında olmadan çocuklarımızın sınav kaygılarını geliştirecek bir takım tutum ve davranışlar sergileyebiliriz. Bu tutumlara ve değerlendirmelere bir göz atalım: Aşırı beklenti yükleyebiliriz: Bu tutum iyi niyetten doğan bir yanlıştır. Başkalarıyla kıyaslayabiliriz: Bunu çocukları yüreklendirmek için yaparız. Her çocuk kendi için özgün, çevresi için değerli bir varlıktır. Çocukta öz güven azaltıcı bir etki yapar. Çocuğumuza onun için yapılanları sürekli dile getirebiliriz: Bunun yerine yapılanlardan hiç söz etmeden, "Biz senin için görevlerimizi yapmaya çalışıyoruz, sen de kendi geleceğin için sana düşeni yapmaya çalışacağını biliyoruz" demek daha doğru bir yaklaşım olacaktır. Ödül ve ceza sistemini uygularız: "Sınavı kazanırsan şunu alırız" ya da "kazanmazsan şunlar yok" türü yaklaşımlar. Çocuklarımızı sürekli kontrol altında tutmaya çalışırız: Doğru olan çocuğun kendisini kontrol etmesidir. Çocuğumuza güvenmemeye başlayabiliriz: Çocuklarımıza güvenelim ki, onlar da kendilerine güvenmeyi öğrensinler. Sadece dersleriyle ilgilenmeye başlayabiliriz: En sık yapılan yanlış tutumdur. Çocuklarla ilgilenmek demek; onların düşüncelerini, duygularını paylaşmak demektir. Sadece dersleriyle ilgilenmek, onlarla ilgilenmek değil, kendi beklentilerimizle uğraşmak demektir. Anne baba olarak aşırı stres içinde olabiliriz: Özdenetim anne baba için şarttır. Gergin anne baba çocuğun yükünü daha da fazlalaştırır. Başkaları ne der kaygısına düşebiliriz: Yaşamımıza yön veren en büyük etkenlerden birisidir. Bu kaygıya hem anne babalar hem de çocuklar düşer. Yaşamımıza kendi irademizle yön vermeyi hem öğrenmeli hem de öğretmeliyiz.