Sırrıberk ARSLAN: Gardaş

Mevla'nın "Herkesin bir derdi var; her derdin bir acısı. Acılarım katlanılmaz değil ama bir de tuz basanı var" dediği gibi… Herkesin yaşadığı bir acı olsa da bu yazıyı ancak gardaş acısı yaşayanlar anlar. Gözbebeklerinden görünürdü, içine atmış olduğu isyanın, gamın ve kederin yaktığı alevlerin ateşi… Yüzündeki masumiyet çizgilerindeki şifreli yazılmış "Aman bin derdim var bir derdim daha olsa ne olur. Yeter ki sen üzülme" felsefesindeydi. Gidişi öyle zamansız ve çabuk olmuştu ki 'Her ölüm erken ölüm' aslında onun için söylenmiş gibiydi. 10 yılı aştı ama hala kan ağlayan içimde, keşke doktor çağırıp 'Canın çare' deseydi. Doktora 'Daha ne duruyorsun canımı almak için' diye haykırırdım. Ama ne doktor ne de kendisi tek kelime bile etmeden acıyla büyüyen, gözyaşlarıyla sulanan hasret tohumunu yüreğimin tam orta yerine ekip canımın canını da alarak habersizce gitti. Felekler bile şimdi ah ediyor. 10 yıllık hasret sonunda beni karşılamaya geldiği Heathrow Havaalanı'nda ağlayarak 'Seni çok ama çok özlemiştim be gardaş' diyerek boynuma sarılışını hatırladıkça… Biliyorum beni duyduğunu, bana ne söylediğini mezarının üstündeki boynu bükük lalelerden anlıyorum. Biliyor musun ağabeyim, fiziksel olmasa da manevi olarak senin yerine koyduğum bir ağabeyim var. Bu gurbet elde olduğum Maraş'ta. Senden sonra bana seslenirken 'Gardaşım' diyen, uzaklarda olduğunda mesaj atarken bile bana 'Benim gardaşım' diyen bir ağabeyim. Sen nurlar içinde yat. Senin için Allah'tan rahmet dilerken, onun için her fırsatta "Allah'ım onun ailesine ve kendinin ömrüne sağlıklı, sıhhatli uzun nice ömürleri kat" diye Yaratan'a dualar ediyorum. Sevgili okurlarım, şimdi niye yazdın bu yazıyı diyeceksiniz. Laleler açtı, bahar geldi. Ben ağabeyimle sohbeti çok ama çok özledim. Çok kısa süreli de olsa müsaadelerinizi istiyorum. Gelecek cuma bu köşede sizinle buluşamayacağım. İngiltere dönüşü buluşmak üzere sağlık ve esenlikle kalın. Hayırlı cumalar.