Sırrıberk ARSLAN: Müsadenizle

Siz değerli okuyucularımıza daha dinamik, daha sıcak haberleri sunabilmek adına harddiske bir format çekmenin zamanı geldi. Basında sansürün kaldırılışının 107. yıldönümünü kutladığımız gün, mail, mesaj ve telefonla bu günümüzü hatırlayanlara teşekkür ediyorum. Avlamak için ormanda dolaşan kurt, bir köpekle karşılaşır. Köpek, sahibinin verdiği yiyeceklerle karnını doyurmuş, semirmiş bir halde yürüyordur. Kurt sorar: Yahu kardeş bize ne kadar benziyorsun, kimsin, nesin? Köpek yanıtlar: Ben bir köpeğim. Kurt, tüyleri parıldayan, hayattan aldığı zevk gözlerinden okunan benzerine çok imrenip bunun hikmetini sorunca, Köpek, "Sahibime borçluyum. Ona hizmet ederek ve sadık kalarak bu konuma geldim" der ve yardım teklifinde bulunur. Kurdun literatüründe patron, sahip gibi kelimeler yoktur. Ancak yaşadığı sıkıntılardan bir an önce kurtulabilmek için yardım teklifini kabul eder. Köpek önde, kurt arkada yürüyerek 'sahibe' doğru gitmeye başlarlar. Köpek yolda sahibinden övgü ile bahsederek, gerektiğinde eline kalem alıp onun için methiyeler düzdüğünü de söyler. Bir ara kurt, köpeğin boynunda bir yara izi görür ve sorar: Acaba boynunuzdaki bu yara izi erkekçe bir boğuşmanın ya da asil bir düellonun sonucu mudur? Köpeğin beti benzi solar, kuyruğunu bacakları arasına kıstırır, ezilir kısık bir sesle cevap verir: Sahibim bana bir tasma takıyor. Efendim bu tasma sayesinde beni kontrol eder. Efendimin düşmanlarına havlarken kendimi kaptırır, ileriye doğru hamleler yaparım. Arkaya doğru gerilen tasma boynumu sıkıştırır ve bu izler oluşur. Kurt, kendisine de bir tasma takılıp takılmayacağını sorunca, köpek: "Elbette takılacaktır yoksa karnımızı doyuramayız ki…" der. Kurt, köpeğin debdebesinin ve yalancı cesaretinin esaretten, uşaklıktan, dalkavukluktan kaynaklandığını anlar: "Bak köpek kardeş ben, esaret ve uşaklık altında karnı tok, sırtı pek yaşamaktansa, hürriyet, istiklal, namus ve haysiyet içinde açlıktan ölmeye razıyım" diyerek, özgürlüğün ona verdiği onur ve gurur içerisinde ormanın derinliklerine dalarken dedesinin kendisine söyledikleri aklına gelir: "Bakın çocuklar, bir gün ormanda parlak tüylü, semiz ve tasmalı dolaşan benzerlerinize rastlarsanız unutmayın ki onlar bizden değildir. Onlar bizden azmadır ve köpek derler. Sakın ha onların yaptıklarına, konuştuklarına özenmeyiniz ve dahi güvenmeyiniz. Maazallah haysiyet ve şerefinizle beraber özgürlüğünüzü de kaybedersiniz." Kurt gibi olup tasma taktırmayan gazeteci arkadaşlarımın en genci olarak ben de bu arkadaşlarımın gününü kutlarım.