Fethedemedik gitti

Fatih Akın, Duvara Karşı ile onlarca ödülü sepetine attı. Nuri Bilge Ceylan 'yalnız ve güzel' ülkesini sevindirdi. Orhan Pamuk, Nobel aldı. Türk Milli Futbol Takımı milyonları sokağa döktü. 12 Dev Adam'la şu sıralar sevindik durduk. Müzikte ise hâlâ bir numara yok. Eğer Eurovision'dan ve Sertab Erener'in birinciliğinden bahsedecekseniz, evet tebrikler. Ama o birincilik kazanılana kadar da kim bu yarışmayı ciddiye alıyordu ve bu birincilik Erener'e (içeride değil dışarıda) ne kazandırdı belli değil. Aslında şu aralar müzik cephesinde bir hareketlilik var. Bir süredir Avrupa'ya kimi göndereceğimizi tartışıyoruz. Üstelik iki ayrı yarışmaya. Biri kasımda Berlin'de gerçekleşecek olan MTV Avrupa Müzik Ödülleri, diğeri ise milli meselemiz Eurovision. MTV Türkiye'nin aday gösterdiği isimler belli oldu: Atiye, Bedük, Kenan Doğulu, Manga ve Nil Karaibrahimgil. Yaklaşık bir aydır ema.mtv.com.tr'de devam eden ve 11 Ekim'e kadar sürecek oylamada birinci seçilen isim, Berlin'e gidip dünyaca ünlü müzisyenlerle aynı sahneyi paylaşacak. Eurovision ise hâlâ bir muamma. Gazeteyi her açtığınızda yeni bir isim aday olarak karşınıza çıkıyor. Kimler geldi kimler geçti diye bakıyoruz; Hande Yener'den Tarkan'a, Nazan Öncel'den Burcu Güneş'e, Hayko Cepkin'den Murat Boz'a yok yok.
ŞIKLARDAN BİRİNİ SEÇİN
Biz heyecan içinde kimin seçileceğini, şarkının sözlerinin Türkçe mi, Kürtçe mi, İngilizce mi olacağını, kıyafetleri tartışaduralım, ortada hâlâ cevaplanamamış bir soru var: Neden hâlâ hiçbir pop/rock müzisyeni tam olarak Avrupa'da ismini duyuramıyor? (Amerika'yı telaffuz etmek bile yersiz.) Çeşitli başarılar kazanan kişiler var kabul, bu yarışmalar onlara mutlaka yeni kapılar açıyor o da tamam, fakat Avrupa pop/rock listelerinde ilk 10'a giren, sadece gurbetçilere değil Almanlara, İngilizlere, Fransızlara da konser veren, yabancı basında ciddi anlamda yer kaplayan, şarkıları kitleler tarafından söylenen bir 'gurur kaynağımız' hâlâ yok. İnsan cevabı düşününce aklına aşağıdaki şıklar geliyor. Acaba hangisi doğru?
a- Yurtdışını Türkiye sanmak: Yerleştiğimiz her ülkede bir Türk mahallesi kurabiliyoruz ama müzik sektöründe maalesef öyle bir mahalle yok. Bayağı 'yalnız ve yolun başında' bir ülkeyiz. (Uluslararası yarışmalarda oluşturulan SMS gücünü saymazsak.)

b- Yaptığı her yeniliği Amerika'yı keşfetmekle eşdeğer görmek: Bizim müzik, kıyafet, hal tavırla ilgili keşiflerimiz çok önceden yenildi, yutuldu, hazmedildi. Brooklyn rapçisi gibi giyinmek ya da elektronik altyapılı şarkılar yapmak bir devrim sayılmıyor.
c- Uğraşmamak: Özgünseniz şansınız var ama çok uğraşmanız lazım. Özgün değilsiniz ama iyi bir pop ya da rock müzisyenisiniz. Yetmez. Çok çok iyi olmanız lazım. Çünkü orada zaten bir yere gelebilmek için sürünen yüzlerce müzisyen var.
d- Doğru ekibi oluşturamamak: Burada ortalığı yıkan isim, menajerine/ekibine göre kral/kraliçe. Onu yurtdışında 'halk'a indirmek bir hakaret. Ego savaşından doğru strateji kurmaya zaman kalmıyor.
e- Dil: Çok kötü telaffuzla İngilizce müzik yapma ısrarından vazgeçip iyi telaffuzu öğrenmek ya da Türkçe şarkı söylemek mümkün olabilir mi? Avrupa'da yarışacak her isme şimdiden başarılar. Hepsi mutlaka ellerinden geleni yapıyordur ama başarı sadece oylamada birinci çıkmaktan ve milyonları sokağa dökmekten ibaret değil, o da kesin.