Bizim Oyuncakçılar Derneği hesap yapmış: Avrupa Birliği ülkelerinde çocuk başına yılda 350 ila 750 milyon lira oyuncak harcaması yapılıyormuş. Türkiye'de ise bu rakam 7 ila 9 milyon liraymış.
Tahmin edeceğiniz gibi yerli üreticiler ve oyuncak ithalatçıları bu durumdan hiç memnun değil. Onlar haklı olarak mal yani oyuncak satmak istiyor. Ama alan yok.
Bunun en önemli nedeni elbette ekonomik. Kişi başına 3 bin doların düştüğü bir ülkede kaç kişi çocuğuna oyuncak alır? Elbette 'Belçika düzeyinde yaşayan Türkler' yavrularını oyuncağa boğuyor. Öteki Türkiye ise çocuğuna oyuncak almayı aklının ucundan dahi geçirmiyor.
Peki ama çocuklara, 'hazırlop' oyuncaklar almak şart mı? Bu konuda ciddi kuşkularım var. Oyuncak elbette çocuğun zihinsel ve ruhsal gelişiminde önemli bir yere sahip.
İyi ama hangi tür oyuncak? 'Her şeyi tamam' bir oyuncak mı çocukta olumlu bir etki yaratır... Yoksa çocuğu yaratıcı olmaya sevk eden mi?
Bence bu açıdan en güzel oyuncaklardan biri 'top'tur: Çocuk topu tutar, zıplatır, kontrol etmeye çalışır... Yere vurur, duvara vurur, birisine fırlatır... Topunu arkadaşıyla paylaşır... Birlikte oynarlar... Bazen de küser, topunu alıp gider... Top yüzüne çarpar; acıtır, ağlatır... Suya düşer, duvarın arkasına kaçar... Camı kırar. Patlar. Ve daha neler neler.
Topun yerini kaç oyuncak tutabilir?