Buna 'başarı' değil 'skandal' denir

Zevcenur Hanıma sordum: "Şu habere ne dersin?" Başını Instangram'dan isteksizce kaldırıp "Dinliyorum" işareti yaptı. Anlattım:
Kayseri'nin yeni emniyet müdürü, çözülmemiş cinayetler için üçer kişilik ekipler kurmuş.
Mesela, 1998'de Talas'taki evinde, kabloyla boğulmuş halde bulunan Melahat Buharalıoğlu vakası el alınmış.
"Olay yeri fotoğrafları incelenmiş. Kadının oturuş şekli, katiline karşı direnmediğini gösteriyormuş.
Ardından sigara izmaritlerine odaklanılmış...
Tam, "Bu verilerden hareket eden ekip..." diye devam ediyordum ki... Zevcenur Hanım, "Katil ya oğludur ya da kocası" deyip Instagramına geri döndü.
Habere zaten kızmıştım. Zevcenur Hanımın leb denmeden leblebiyi bilmesi, kızgınlığımı daha da artırdı. Niye mi kızdım? Çünkü...
Ekipler katilin tanıdık biri olduğuna kanaat getirip kadının oğlunu ve kocasını takip etmeye başlamış. İzmaritlerden alınan DNA ile oğlun DNA'sı eşleşiyormuş.
Sorgu sırasında oğul, annesini, babasının azmettirmesi sonucu bir arkadaşı ile birlikte öldürdüğünü itiraf etmiş.
Zevcenur Hanım'ın katili anında bilmesi, vakanın aslında son derece basit, bizde sıkça rastlanan cinsten bir cinayet olduğunu gösteriyor.
Kusura bakmasın; bu durumda içimden, Kayseri Emniyet Müdürü'nün başarısını alkışlamak değil, Teşkilat'a okkalı bir yuh çekmek geliyor.
Düşünün: Sadece fotoğraflardan hareketle aydınlatılacak sıradan bir cinayeti bile 17 yıl boyunca tozlanmaya bırakmışlar.
"Tek bir olaya bakarak hüküm verememek gerek" diyeceksiniz. Tamam ama 2005'te işlenen diğer bir cinayetin aydınlatılma biçimi de aynı: Katili olay yeri fotoğraflarında gözüken lastik izlerine bakarak bulmuşlar.
Ne biçim iştir bu? 1998'den günümüze, Kayseri Cinayet Masası'nda sadece görme engelli polisler mi çalıştı? Yoksa karşımızdaki Bezgin Bekir ötesi bir uyuşukluk mu?