Fenerbahçe'nin resmi sitesinde, bir gün önceki eleştirimi cevaplayan metini görünce sevindim. "Oh" dedim içimden, "Kulüp yönetimi var ve ses çıkartabiliyor"...
Elbette yazdıklarımı yanlış yorumlayıp, beni meslek ahlakına uymamakla itham etmişler. Halbuki ne demek istediğimi anlamaya çalışsalar, dışarıdaki milyonlarca taraftarın da benimle aynı görüşte olduğun anlayacaklardı.
O yazdıklarımın birçoğu bana değil, bu şikayetlerin sahiplerine ait çünkü. Bilgi eksikliğinden bahsediyor, F.Bahçe için uğraşan taraftarlarına sahip çıktıklarını iddia ediyorlar. Bu bilgiyi, taraftar gruplarının açıklamalarından aldım. Onlar söylüyorlarlar "sahipsiz kaldık" diye, ben değil.
Yazıda bahsi geçen yöneticiler eğer dün telefonlarını bir zahmet açıp, geri dönselerdi, "neler yaptınız?" diye soracaktım. Ama Sayın Başkan'ın benimle konuştuklarını işitmesi halinde, (muhtemelen) onlara bir şey demesinden çekindikleri için, tenezzül etmediler. Bir başka yöneticileri ise "İlgilenmişlerdir herhalde" yorumunu yaptı. Doğrusu; bir gazeteci olarak birinci ağızlara ulaşmaya çalıştım. Mesleki ahlakım yerinde yani. Ve yine bu çocukların sorunlarıyla nasıl bir ilgilenme yapmışlar ki, 6 ay ceza alıp, binlerce lira para cezası kapılarına dayanmış, onu da anl a m a k mümkün değil. İlgilenmeseler de aynı cezayı alacaklardı zaten.
Sayın Başkan Aziz Yıldırım, "umutsuzluk" hislerini gidermiyor, konuşmuyor, cesaret vermiyor. Bir lider, bu durumlarda farklı strateji benimsemeli. Bunu eleştirdim. "Ben onun nikahına da gittim" cevabını verdi. Elbette gurur duydum o anda. Yuvamı kurarken kendisine de çok danıştım. Ama o zaman yönetici bile değildi, bizim arkadaşımız, ağabeyimizdi.
Sonuçta bu "sen-ben" olayı değil. Kanayan bir yara var ve başkan ile arkadaşları yetersiz kalıyor. Pırıl pırıl çocuklar tribünden kaçıyor. Bu olay olduğu için ben yazıyorum, ben yazdığım için olaylar olmuyor.
Yani kimseyi kimseye düşman etmeye çalışmıyoruz. Bize giydirmeye çalıştıkları elbise bizim için biçilmemiş yani.