PAOK maçı bitti, Saracoğlu Stadı'ndan çıkıp, kalabalığın içinde yürüyorum. Taraftarın sesi çıkmıyor. Herkes üzgün. Tanıyorlar ve sormaya başlıyorlar. "Ne olacak?" diye. Onlara, "Bu takım mücadele etmedi diyebilir misiniz?" dedim. "Hayır" cevabını verdiler.
Gerçek orada saklıydı. Fenerbahçe iyi sonuçlar almıyor ama her maç üstüne koyarak oynamaya başladı. Aykut Kocaman ile altıncı resmi maç oynandı. Ama bu karşılaşmanın hesabı Haziran'da başlayan süreç değil, beş yıllık erozyon döneminden sorulmalı. Takım düzeninin futbolcuların elinden alınmaya çalışıldığı, "az çalış, az koş, çok kazan" felsefesinin sona erdirilmeye çalışıldığı bir dönem yönetiliyor şu anda. Yıllardır Alex'in sırtına binip, Fenerbahçe'yi "tedbir alan" takım haline getirenler, şimdi daha çok mücadele etme kararını vermek zorundalar. İşlerine gelmiyor antrenmanda çalışmayınca, yedek kalmak. İşlerine gelmiyor, "Topu kaptırınca peşinden koşacaksın" diyen teknik adam. Yıllardır kötü de oynasalar, bir maç sonra sahaya çıkmayı başardıkları düzeni geri istiyorlar.
İşte bu sancılar yaşanıyor Samandıra'da. Bu hesapların içinde olduğu bir iktidar savaşı var. Kendileri ile takımı düşünenler arasındaki ayrı felsefenin çatışması. Herkes bir yana dağılmış durumda. PAOK rövanşında da bu hesaplar vardı muhakkak. Çünkü bazılarının sahadaki performansları ciddi şekilde endişe veren görüntüdeydi.
Bu nedenle Başkan Aziz Yıldırım'ın vazgeçmemesi lazım. Yıllar sonra doğruları isteyen, olması gerekeni yapan bir teknik adam buldu. Bu değişimi devam ettirmezse, arkasında durmazsa yine eskiye dönülür, aynı sancılar ve dertler başka isimlerle başlar. Ve hatta şimdi ortaya çıkmalı Aziz Başkan ve demeli ki; "Tam kafama göre bir teknik adam buldum." İşte destek, duruş böyle olur.