Onlar her yıl ta Sidney'den, Melbourne'den, Wellington'dan geliyorlar, ayaz geceyi uyku tulumlarında geçiriyorlar, şafak vakti gözyaşları içinde marşlarını söyleyip, atalarını anıyorlardı. Bizlerse Gelibolu'daki müzenin yerini bile bilmezken, onları 'rutin televizyon haberi' olarak bültenlerde izliyor ve esniyorduk... Bu yıl uyandık... Türkiye'nin dört bir yanından gelen 7 bin 500 genç, efsanevi 57. Alay'ın taarruza geçmeden önce kat ettiği 9 buçuk kilometrelik Bigalı-Conkbayırı güzergâhını "Dede ben geldim" diyerek, ellerinde bayraklarıyla yürüdüler... Efsanevi 57. Alay'ın şehit ruhları tam 94 yıl sonra 'bastığı yeri toprak sanıp da geçmeden, tanıyan' torunlarıyla buluştu... Keşke Ata'ya, atalarımıza saygıyı ANZAC'lardan öğrenmeseydik... Seneye, 25 Nisan 2010'da 'Dede ben geldim' yürüyüşünde milyonlar olmalıyız. Milyonlar!..