Önceleri sıradan bir sahne gösterisi gibiydi. Ama dakikalar ilerleyip de şovun ritmi ve duygusu tavana vurunca, koltuğumda zevkten dört köşe oldum. BKM (Beşiktaş Kültür Merkezi) yine harika bir iş yapmış. Gene Kelly'nin başrolünü oynadığı ölümsüz film "Singin' In The Rain"in tüm dünyayı dolaşan müzikal tiyatro versiyonunu İstanbulluların ayağına getirmiş. Hem Necati Akpınar'a hem de her BKM organizasyonunu saat gibi tıkı tıkır işleten sevgili Selma Semiz kardeşime yürek dolusu teşekkürler... Amerikalılar, adına "step" diyorlar... Ben "ayaklarıyla bateri çalan insanların gösterisi" diyorum. Bir kez daha bu dansa hayran kaldım. Bir de 20'lerin dramalarında aşkın da, ihanetin de, kıskançlığın da, mutluluğun da ne kadar "doğal ve içten" bir şekilde sahneye, sinemaya taşındığını görüp, dünyaya geç geldiğim için bir kez daha "ah" çektim. Şimdi aşk deyince televizyon dizilerinde "acının, aldatmanın, intikamın" en kasvetlisi işleniyor. Ayrıca her şeyin olduğu gibi, aşkın da "fast food" olanı gözde... Şovun baş aktörü Tim Flavin... Ama ben gözümü "kurbağa sesli aptal sarışın Lina"yı oynayan Amy Griffiths'den alamadım. Keşke dansa, oyunculuğa, koreografiye, kısacası sahne sanatlarına profesyonelce gönül vermiş herkes orada olup, bu müthiş şovu izleseydi. Ama gala gecesinde gördüm ki, bizde bu işin profesyoneli olarak geçinenlerin sayısı salonda parmakla gösterilecek kadar azdı. (Kim bilir belki de Türkiye'de üç yılda bir müzikal oynanmasının nedeni bu ilgisizliktir) İnşallah 8 Kasım'a kadar gidip, görürler. Çıkışta şemsiyemi evde unuttuğum için çok üzüldüm. Islandığım için değil, ıslıkla "Singin' In The Rain"i çalıp, yağmurun altında şemsiyemle dans edemediğim için... Zira İstanbul'un sanatsever bulutları, bu unutulmaz sahne için her türlü hazırlığı yapmışlardı...