İstifa edemeyenler ülkesi

İstifa tek taraflı bir müessesedir. Bir şeyler artık yürümez hale gelmiştir; oturduğunuz koltukta veya bulunduğunuz yere daha fazla yararınız olmayacağını düşünürsünüz ve gidersiniz.
İstifa, üzerine süslü cümleler yazılacak 'insanüstü' bir davranış da değildir; normalin gereğidir.
Ama bizde istifa genelde; aklanmanın, duygu sömürüsünün bir aracı olmaya başladı. Bir nevi güvenoyu aracı haline getirildi.
TEHDİT ARACI OLDU
Sıkışan, paçasını kurtarmaya çalışan; kitleleri istifayla tehdit ediyor. Bu yüzden İskandinav ülkelerinden veya Uzakdoğu'dan gelen onurlu istifa haberleri de bizim için çoğunlukla hoş bir gülümseme sebebi oluyor.
En son Aykut Kocaman vakasında yaşandı bu durum.
Karabükspor maçı sonrasında istifa kararını açıkladığında kaçımız gerçekten bırakıp gideceğini düşündü? Ben düşünmedim.
Hatta açıklamanın hemen sonrasında, yönetim kurulunun istifayı kabul etmediği haberi gelince de hiç şaşırmadım.
İstifa edilir; istifa etmek için onay alınmaz. Eğer onay alıyorsanız, onun adı istifa olmaz; yolları anlaşarak ayırma olur.
Gerçi Fenerbahçe'nin başında, önce istifa edip, taraftarları sokaklara döküp sonra "Madem bu kadar seviliyorum, bari geri döneyim!" demeyi alışkanlık haline getirmiş bir başkan var.
Dolayısıyla Aykut Kocaman hadisesinde de farklı bir durumun yaşanması beklenmiyordu; yaşanmadı da zaten...
Durumun teknik analizine, gerekli miydi, değil miydi noktasına hiç değinmiyorum. Orası spor yorumcularının işi. Ama Aykut Kocaman'ın istifasını kabul etmeyen yetkililer, bu ülkede bir kez daha istifa müessesesini bir tehdit unsuru, geçmişe sünger çekme aracı olarak kullanmıştır.
Acı olan da, gerçek olan da budur...