Annem, kuzen, ben... 'Kurtuluş Son Durak'ı izlemek üzere kurulduk koltuklarımıza, "Ne zaman güleceğiz?" diye bekliyoruz. Öyle şartlandırıldık çünkü; film çok komikmiş, gidenler gül gül ölmüş.
Beş dakika kadar geçti, bizde tık yok! Sadece üçümüzden söz etmiyorum; bütün salon dolu ama çıt çıkmıyor. Ne bir kıkırdama, ne bir gülüşme.
10 dakika geçti, hâlâ mal mal bakıyoruz perdeye...
Artık 15'inci dakika mıydı neydi; bende sıkılma, darlanma belirtilerine ve yanımda öküz gibi mısır yiyen adama tekme tokat girişme isteklerime, hayal kırıklığının hüznü karışmıştı kiiii, olanlar oldu.

BİRAZ 'VOLVER' GİBİ...
Film, etkisi geç gelen ilaç gibi; bir anda izleyiciyi vurdu.
Ve salonda birbiri ardına patlayan kahkahalar, 'son' yazana kadar sürdü. Çok eğlendik, çok!
Konuyu anlatıp da filmi henüz izlememiş olanların tadını kaçırmayacağım elbette. Ama şu kadarını söyleyebilirim; 'Kurtuluş Son Durak' biraz Almodovar'ın 'Volver'i, biraz 'Desperate Housewives'ın son sezonu gibi olmuş.
Ben şahsen eski usül komşuluğa ve mahalle kültürüne yangın bir insan olarak; Kurtuluş'taki o köhne apartmanın kiracısı olmayı çok istedim.

FİLMİ ÇOK SEVDİM
Herkesin, herkesin işine burnunu soktuğu, hüznüne de sevincine de ortak olduğu bir apartman...
Hasta olduğunda kapına bir tas çorbanın bırakıldığı, yan dairede o gün ne piştiğini tahmin ettiğin, ince duvarların geçmesine engel olamadığı seslerden, komşunun o sabah dövüşmeli mi, yoksa sevişmeli mi bir geceden çıktığını bildiğin bir apartmanda, mahallede yaşamak, tam benlik çünkü.
Severim ben komün hayatını.
O yüzden bazen evimin her odasından başka birinin çıkmasından ben değil ama misafirler kendi kendilerine rahatsız olabilirler.
Misafir, misafiri istemez durumu yaşanabilir benim evimde yani.
Yalnızlık da iyidir ama bazen iyidir.
Genel olarak beni besleyen; harala gürele ortamlardır hep.
O yüzden çok sevdim ben o kadınları.
Arkadaşları, komşuları olmak istedim.
Kısacası ben bu filmi çok sevdim. İlla ki gidin.