Sabah 09.00... Aynaya bakıyorum, yüzüm sim içinde. Yıka yıka çıkmıyor.
Dün geceki bluzum da doğru kuru temizlemeye. Simlerin içinden koşarak koşarak gelmişim besbelli.
Yüzümde, gözümde sim hiç sevmem; bu kimin simi? Tabii ki de Bülent Ersoy'un!
Salı gecesi arkadaşlarımla Cahide'de Bülent Ersoy'a gittik. İlk kez canlı izleyeceğim kendisini. Duruma uyum sağlamak için rakı içiyorum.
Harika yemekler, olmayan iştahımı açıyor ama diyette kusur etmemeye çalışıyorum. Saz heyeti sahnede yerini aldığında yemek servisi kesiliyor. Bülent Ersoy çıkacak, saygıda kusur etmemek lazım.
Kıpkırmızı tuvaletiyle karşımızda Diva. Söylediği ilk parçalar çalışmadığım yerden ama hoşuma gidiyor.
Sonra birden ağır havadan çıkıp eğlenmeye başlıyor. Espriler havada uçuşuyor. Ara sıra mikrofonun yanına koydurduğu sandalyeye oturuyor. Ön masadan aldığı biradan yudumluyor.
Bülent Ersoy ve bira... Rock'n roll görünüyor ya da tuhaf. Bilemiyorum hangisi. Göz göze geliyoruz, beni gördüğüne şaşırıyor.
İki şarkı sonra elindeki taşlı mikrofonundan "O köşe yazarı kız nerede?" diyor. Korkarım 'O köşe yazarı kız' ben oluyorum. "Ayşe" sesleri geliyor, ayağa kalkıyorum. Yahu ben bildiğin tırsıyorum, korkuyorum. "O köşe yazarı kız nerede?" "Burdayım hocam", "Çık dışarı!" diyecek gibi geliyor.
Demiyor, tersine "Gel seni bir öpeyim" buyuruyor. Koşarak gidiyorum; bana sarılıyor, öpüyor.
Korkum geçiyor, hatta mutlu oluyorum. O harika şarkıları söyledikçe ilginç gecem güzelleşiyor.
Ve sabaha yüzümdeki simler kalıyor.
İmza: O köşeci kız.