Bir baba-kız hikâyesi…
Bebek: Bu gözlerini benden hiç ayırmayan adam babam olsa gerek.
Kızı: Babam, niye annemle uyuyor?
Hep benimle uyusun; başkalarını sevmesin. O sadece bana ait.
Kızı: Büyüyünce babam gibi bir erkekle evleneceğim.
Kızı: Babam bana baskı uyguluyor. Ne zaman özgür olacağım?
Kızı: Çocuk muamelesi görmekten bıktım artık!
Kızı: Böyle bir günde bile o mutsuz ifadeyi takınmasının ne lüzumu var ki? Biliyorum, damadını bir türlü içine sindiremedi.
Kızı: Babam giderek çocuk gibi davranıyor. Sürekli bir şeylerden yakınıyor. Acaba hasta mı?
Kızı: Babam için çok endişeleniyorum.
İlâçlarını da hep ihmal ediyor.
Onu kaybetmeye hazır değilim. Allah'ım onu benden alma!
İyi yaşa. Bunlar küçükken bana verdiğin çiçekler.
Onları sana emanet ediyorum.
Kızı: Seni çok özleyeceğim ve arayacağım babacığım. Keşke sana daha çok çiçek verebilseydim.
Ama büyüdükçe seni ihmal ettim biliyorum. Şimdi ben kime danışacağım, kim yardım edecek bana? Hep yanımda olduğunu hissettir, ne bileyim ben, arada sırada işaretler yolla meselâ. Ah babacığım! Sensiz nasıl yaşayacağım?
Ayrıntılar için lütfen tıklayın.