Geçen gün toplantı için bir kafeye girdim ki karşımda bordo fularıyla biri oturuyor. Yüzü hiç de yabancı gelmiyor.
Aaa! Reha Muhtar.
Koştum gittim yanına. Dedim "Reha burada da Muhtar nerede?".
Bildiğiniz Reha Muhtar dörtte bire inmiş. Acayip zayıflamış, öyle böyle değil.
"Nedir bu durum Reha Bey?" diye sordum. Gülümsedi.
Her sabah ikizleri okula yollamak için yedide kalkıyormuş. Onlar okula gittikten sonra on kilometre tempolu yürüyormuş. Oradan basıp yeni kuracağı kanal için toplantılara gidiyormuş. Sonra gazete yazıları vesaire vesaire.
Eee başka? Başkası ağzına ne sigara ne de içki koyuyor Reha Muhtar. Bir kadeh kırmızı şarap bile yok. Zararlı, işlenmiş tek bir lokma gıda yemiyor. Zorla değil, sevmiyor, canı istemiyor.
Bakışları da değişmiş, kuantumla ilgileniyor sanki durulmuş, valla billa huzurla gülümsüyor.
Sanırım artık kendisini bir başka seviyor.
Ne yalan söyleyeyim ayaküstü pek bir coştum bu tablo karşısında. Gaza geldim. Heveslendim. Özendim. Bir gün tenhada kıstırıp detayları alacağım ve size de bildireceğim.