Bu yıl 60. kez düzenlenen Eurovision şarkı yarışması için Viyana'dayız. Avrupa'nın dört bir yanından gelen 80 gazeteci ile aynı oteli paylaşıyoruz. Yarışmaya üç gün var ama Viyana çoktan Eurovision heyecanını yaşamaya başlamış. Şehrin dört bir yanında bu coşkuyu hissedebiliyorsunuz.
Mini bir Avrupa oluşmuş, her ülkeden insan sokaklarda...
Yıllardır burun kıvırdığımız Eurovision'un bir ülkenin tanıtımında ne kadar önemli olduğunu ilk kez burada hissediyorum.
Viyana Turizm Ofisi'nin hazırladığı program milim milim işlenmiş. Hiçbir aksama yok. Ve her programın içinde size Viyana'yı gösteriyorlar, yaşatıyorlar...
Örnek mi? Bir sabah bizi gruplara ayırıp, elimize birer harita veriyorlar. Şehir içinde dolaşarak sonuca ulaşacağınız bir yarışma bu. Değişik etapları var. Bir zarfı açıyorsunuz, oradaki adrese ulaşıyorsunuz.
Gittiğiniz adreste küçük bir yarışmaya ya da şova katılıyorsunuz, puan alıyorsunuz. Sonra size yeni bir adres veriliyor, bu kez istikamet orası. Sabah saatlerinden öğlen ikiye kadar 10 kilometre yapmışız. "Nedir bu diyorum?" hafif sızlanarak...
Ama sonra anlıyoruz; gazetecileri dolaştırmak, Viyana'yı tanıtmak için bundan daha iyi bir yöntem olamaz. Sanatçıların atölyelerine, tasarımcılara, kitapevlerine, müzelere gidiyoruz.
Sonuç! Benim de içinde bulunduğum ekip ikinci oluyor.
Şehrin saraylarında, müzelerinde sürekli bir aktivite var.
Bir akşam yemeği için biz de Leopold Museum'un yolunu tutuyoruz. Kokteyl alanında duvarlarda ilginç fotoğraflar yer alıyor... Kimlerin mi? Eurovision'da hiç puan alamayan şarkıcıların...
Ve bir anda o duvarlarda karşımıza rahmetli Çetin Alp ile Seyyal Taner'in fotoğrafları çıkıyor. Altlarında da şöyle yazılar yer alıyor.
Çetin Alp: 1983 yılında Münih'te Opera şarkısıyla Türkiye'yi temsil etti.
Eurovision tarihinde, tüm zamanların en tuhaf şarkılarından biriydi. Sözlerinin bir kısmı şöyleydi: "Opera, opera, Carmen, opera, opera, Tosca, Figaro, Fidelio..."
O dönemde Eurovision şarkılarında ironiye rastlanmıyordu. Bu da sıfır puan anlamına geliyordu. 2004'te Çetin Alp öldükten üç gün sonra yaşadığı yer olan İstanbul, Eurovision Şarkı Yarışması'na evsahipliği yaptı.
Seyyal Taner: 1987'de Brüksel'de Şarkım Sevgi Üstüne isimli şarkısıyla Türkiye'yi temsil etti. 70'lerde Seyyal anavatanında çok büyük bir yıldızdı.
Türk müziğine yaratıcılık ve canlılık getirmişti. Sadece şarkılarıyla değil sıradışı kıyafetleriyle de tanınıyordu. Ama hiçbiri Brüksel'de puan almasını sağlamadı. O da Brüksel'den sıfır puanla döndü.
Bu yazıları o günleri anımsayayarak ve gülümseyerek okuduk. Hiç de kompleks duymadık... "Bu bir şarkı yarışması" dedik. Üstelik yarışmanın yapıldığı salonun fuayesinde Sertab'ımız gülümseyen gözleriyle birincilik anının fotoğrafından bize bakıyordu. Onunla da gururlandık.
Bu yıl İsveç'i temsil eden Mans Zelmerlöw Heroes şarkısıyla yarışmayı kazandı. İsveç böylece 6. kez Eurovision'u kazanmış oldu. Ama Almanya ve ev sahibi Avusturya sıfır puanda kaldı. Geçen yılın birincisi Avusturya'nın hiç puan almaması kimseyi öfkelendirmedi, herkes eğlencesine baktı.
Neymiş! Demek ki, sıfır puan almak ölümcül bir şey değilmiş.
Gelelim işin eğlenceli kısmına... Yarışma bahane eğlence şahane... İnsanlar nasıl dertlerden tasalardan uzak, anı yaşayıp eğlendiler anlatamam.
O dev salonun fuayesinde her milletten insan sarmaş dolaştı.
Fotoğraflar çekildi, birlikte şarkılar söylendi, eğlenildi.
Ben Eurovision'u bir yarışmadan çok bir şov nasıl hazırlanır gözüyle izledim. Ve Avusturya'ya 10 puan verdim.
Yarışmada hüsrana uğradılar ama ülke tanıtımında şahaneydiler.
Viyana'nın turizm gelirlerinin her yıl nasıl katlanarak arttığını da böylece çözmüş olduk.
