Sevinçli bir telaş içinde

Ortaköy vakti zamanında sihirli bir merkezdi. Çok değil 25-30 yıl önce. Boğazın dalgalarıyla öpüşen minik bir liman, oya gibi işlenmiş Osmanlı yâdigarı iskele binası. Bir küçük lokanta, bir sürü çay bahçesi ve Ortaköy camisi. Ortada da denize bakan asırlık ağaçlarıyla bir park. Ama ne park. Denizi izleyen hülyalı insanlarda bir Ahmet Haşim sükûneti...
Ülkenin üstünden buldozer gibi bir cunta geçmiş, yakmış yandırmış, 500 bin kişide hasar bırakmıştı. Her cunta gibi memleketi yokluğa yoksulluğa mahkûm etmiş, kendine orada burada apartman ormanları inşa etmiş, diz çöktürdüklerine unvan vermiş, devlet hazinesi batarken de paniğe kapılmış, ekonomiyi kurtarsın diye munis ve muhafazakâr bir ekonomisti atamıştı başa.

***

Parasızdık, herkes parasızdı. Bu dünyada sosyalist ülke yok, hepsi baskıcı devlet kapitalizmi diyen, şiddete tapmak karanlık bir ideoloji, sağlı sollu kullanılıyorsunuz diyen...
Böyle dedikleri için müphem karşılanan genç ve bir miktar uyanmış idealist sosyalistler dahil herkesin cebi delikti, hayattan da atılmışlardı. Zaten yasal işkencenin siyasi şubesi ayrımcı değil kapsayıcıydı. Herkesi kucaklıyordu!

Ortaköy'ün ülkücüleri de o dönemin devrimci gençleriyle aynı mâkûs kaderi paylaşıyorlardı. Aynı itilmişlik aynı kullanılmışlık...
Ülkücüler, korsan yılbaşı düzenleyip alkol ve illa ki parkta aşna fişne şenliği düzenleyen feminist grupları pataklıyorlardı ama ağırbaşlı devrimci gençlerle iyi geçiniyorlardı. Çekilen ortak acıya duyulan bir saygı vardı...

***

O sırada parkta kitap tezgâhları açılmaya başladı. Genç insanlar kitap, takı filan satmaya aç karınlarını doyurmaya başladılar. Ben de tuzu kuru bir arkadaşımın hediye ettiği bir depo dolusu kitapla tezgâh açmıştım. Yanımdaki tezgâh ülkücü birinin kız kardeşinindi. Bir itiş kakıştan sonra tanışmış el sıkışmıştık. Küçük kız bana emanet edilmişti.
Dünya tatlısı bir kızdı. Arada evden bana kızarmış hamur getirirdi. Güneşli havalarda çay bahçelerine gelenler bize acıyarak bakıyor ve çok kitap alıyordu. Birinden davlumbaz fırın bulmuş sigara böreği yapmış, pazar günleri onu da satmaya başlamıştım. Pek beğenilmişti. Yanaklarımız al al olmuş, sakallarımız berber görmüştü. Bu karanlıktan çıkabiliriz duygusu yaşanan sosyal depresyonu kırdı kıracaktı. Öyle sevinçli günlerdi.

***

Bahar ilerleyince uysal bir mutluluk ensemizden tuttu. Sergimin başında, bize su bardağında verilen çayı yudumluyor, boğazın karşı kıyısında ormanı biçip bölen kaçak villalara aldırış etmeden saçlarımı rüzgârlara vererek önümden geçip giden kalabalığı izliyor, Türkiye denen bilmeceyi düşünüyordum...
Ortaköy'ün renkli tipleri de ortaya çıkmıştı. Zargana lâkaplı dal gibi kavruk adam herkesin yardımına koşan fakir bir balıkçıydı. Onun reisi İştirakçi Şeref teknesinde yatıp kalıyordu. Akşamları iskelede balık ızgara işine bakıyordu. Yanlarına gelip Attilâ İlhan şiiri okuyanlara balık ekmek ikram ediyordu.
Geceleri orası böyle edebî bir şölenle yanıyor, Ortaköy camii bize hüzünle bakıyor, biz ona unutulmuş bir merhametin öksüz çocukları gibi yan bakışlar atıyorduk. Deniz, lacivert geceye "odam kireçtir benim" türküsüyle bıçkın selamlar gönderiyordu...

***

Öğleden sonraları tombiş, güleç yüzlü bir adam çıkagelir, elindeki tencerede tadından yenmez içli köfteler satardı. Ak pak garson ceketiyle meydanı dolanır bir-iki saate satacağını satar, sonra gelir önümdeki duvarın üstüne tenceresini koyar, dinlenirdi. Sürme gözlü tatlı bir adamdı. Kendi kendine şarkılar mırıldanırdı. En çok da Bir Bahar Akşamı şarkısını.
"Bir bahar akşamı rastladım size / Sevinçli bir telaş içindeydiniz / Derinden bakınca gözlerinize / Neden başınızı öne eğdiniz."
Bir gün bana kendi hikâyesini anlattı:
"Benim iki dükkanım, iki hayta oğlum, bir asık suratlı karım vardı. Hiçbir şeyden memnun olmazlardı. Ben de pavyonlara dadandım, gide gele orada bir kadınla tanıştım. Öyle bir kadındı ki vuruldum, âşık oldum. Gel dedim, gel birlikte olalım. Kabul etti. Evi barkı aileye bıraktım. Bırak dedi, bundan böyle bizim rızkımızı Allah helalinden verir. Gittik yukarda bir gecekondu tuttuk. O yapıyor bu köfteleri. Ben satıyorum işte."
"Mutlu musun peki baba?" dedim, güldü; "Deli misin her gün dua ediyorum rabbime böyle bir hayat bağışladı diye. Şimdi koşa koşa gideceğim sevdiğime."

***

"Şimdi soruyorum büküp boynumu / Daha önceleri neredeydiniz?" Şarkı böyle sürüyordu, bir mülksüz diğer mülksüze işte böyle nasip ediliyordu...
Artık ömrü vaktim ikindiye ermişse de o yıllarımı, sokakta kitap-börek sattığım ve sırt çantasında yaşadığım zamanları kutsarım ben gönlümde.
Dinlediğim o aşk hikayesi, "Lehül mülk" diyen, mülk Allah'ındır diyen iştirakçi bir sedanın içinde her daim yol bulur kendine...
Meraklısına: Ramazan ilhamlar versin, inşallah barış gelsin gülistan ülkemize...