Sahadaki Fenerbahçeli oyuncuların maçı ne kadar istediğini net görüyoruz. Koşma, mücadele arzuları da var. Yardımlaşmalarını üst düzeyde tutuyorlar.
Ama yine de bir sorun var. Hatta birkaç tane var ama bir tanesi üst düzeyde. Özgüven problemini hissediyoruz. Topa giderken, topla buluştuktan sonraki ürkeklik, aceleci tavırlarda çok net... Korkuyorlar hata yapmaktan ve öne koşu isteklerini sürekli erteliyorlar.
Birçok darbe üst üste geldi. Sonuncusunda fena sıkıştılar. Bu kez fatura kesecekleri kaptanları da yok. Yıllardır topu O'na atıp, iyi bir şeyler yapmasını beklediler. O yapamayınca eleştirildi. Diğerleri hep yan rollerde kaldılar. İşlerine de geldi üstelik. Ama dün durum farklı. Bu kez bir şeyler yapması gereken onlar. Akıl tutulmasının eşiğindeydiler hepsi.
M'Gladbach öne geçtikten sonraki tablo önemliydi. Kuyt ve Sow alkışlarlar ve "hadi" efektleri ile getirdi topu santraya. Birden bire hepsi öne eğik başları kaldırdı.
Orta saha kalitesiyle oyunu sürekli kontrolde tutuyorlardı. Tutamadıkları muhtemelen kendi stoperleri oldu. Kasımpaşa'da aynı golü yediler, dün üstüne iki tane daha eklediler. Alman takımı adına tehlike dediğimizde rakip oyuncuları mı söylemek doğrusu, Fenerbahçe'nin göbek üçgenini mi? Ö
n tarafa yaklaşırken, Moussa Sow adına katkı kelimesini geçireceğimiz bir durum olmaması çok sürpriz değil. Kuyt attığı golü müthiş enerjisine borçlu. Yoksa o da basit top kaybı sayısında zirveyi zorluyor. Sadece Meireles ve Caner de heyecan yaşanıyor. Gökhan Gönül'ün parantezi ayrı. Çizgiden çıkardığı topla bir kaderin önüne geçti. Dördüncü golü hazırlayarak da muhtemelini önledi. Aykut Kocaman'ın bu fırtına içinde Christian'a güven dilekçisini sunması, Brezilyalı'nın iki kritik golle bunu imzalaması da başka bir ustalık. Yine hikayeye dönelim. "Önemli olan kazanmak" diyeceğimiz, geriye kalan detayları silen bir yorumun sahibi bu maç. Fenerbahçe aklını-fikrini kazanacak, yeni bir karaktere kavuşacak ve bunu kazanarak yapacak. Çünkü yolu açan bu duygu ve getirdiği "yapabiliriz" inancı.