İki tarafın da işi kolay değildi. Uzaktan gözlüyorduk Fenerbahçeli oyuncuları.
Hele ilk gol gelene kadar ki çaresizliklerini. Şok yapışmıştı üstlerine.
Bildiklerini de unutmuş, topu ayaklarına dolaştırıyorlardı.
Golden sonra kendilerine geldiler.
Bir planları olduğunu, rakibin de etten-kemikten yapıldığını keşfettiler yeniden. Oyun dengesini buldu.
Beraberlik penaltısı geldi.
Bu atışın hikayesi bile yazılabilir. Kuyt ile Cristian'ın atış için birbirlerine sarılmaları. Bir kader anının, dram şeklinde oynanmasıydı gözümüzün önündeki. Bakamadı Cristian topa, herkes sevindiğinde gözyaşlarıyla geldi.
İkinci Benfica golünde topun önünde olması gereken oydu. Faturayı genç Salih'e kesmeye çalıştılar ama Cardozo'yu kontrol etmeyen Yobo ile Selçuk oldu. Benfica pas kalitesi, öndeki dörtlüsünün yaratıcılığı ile aldığı övgülerin haklılığını her dakika ortaya koydu. "Sıradan" diyenlerin futbol bilgilerinin sığlığını ders gibi ortaya koydular.
Gökhan Gönül maçın sakin kalabilen tek oyuncusuydu.
Selçuk'tan sonra onu da kaybetmek, Aykut Kocaman'ın şanssızlık çizelgesinin başka bir hanesiydi.

UEFA PALYAÇOSU
Penaltı kaçırıp, iki topun direkten döndüğü ilk maçta, üç futbolcu kaybetmek... Rövanşa başladığın 11'den ikisini sakatlıkla göndermek. Herkesin başa çıkabileceği şeylerin sınırı var. F.Bahçe için bunun sınırı da kalmadı.
Üstüne bir de Fransız hakem eklendi. İlk yarıda ortadan kesen, ikincisinde her ihtiyacı olduğunda Benfica'nın imdadına yetişen bir UEFA palyaçosuydu. Alınterinin, gururun ve mücadelenin sembolü olarak, en berrak haliyle Fenerbahçe evine dönüyor. 106 yıllık tarihlerinde bir ilk gerçekleştirip, tüm Türkiye'ye final heyecanı yaşatarak neleri yapabileceklerini gösterdiler. Şimdi yenilmenin değil, vazgeçmemenin önemli olduğunu gösterecekler. Yürüyüş bitmedi.