Bitmesini istemediğim bir Fazıl Say gecesi yaşadık, Lütfi Kırdar'da.. Ve Sevgili Gürer Şefime (Aykal) ilk defa kızdım.. Bütün salon ayakta tempo tutar alkışlar ve hem de nasıl "Bis" isterken, ele ele seyircileri selamladığı Fazıl'ı kolundan tutup kulise götürmekle kalmadı, bir de, orkestraya işaret etti, "Bizi takip edin" diye..
Orkestra yerinden kalktı mı, konser biter.. Bis falan olmaz.. Oysa bana sorarsanız, Fazıl konserlerinde Bisler, doruk noktalarıdır. Fazıl unutulmaz virtüözite gösterileri yapar, piyano ile adeta oynayarak..
Üç Yıldızlı Michelin sofrasından tatlı yemeden, doymadan kalkmış gibi olduk, Gürer Hocam sayende..
İsterdim ki, iki gece önce ayni salonda çalan Bilkent Senfoni de orda dinleyici olarak bulunsun ve "Bu orkestranın ruhu yok. Bitse de gitsek diyen emekliler çalıyor sanki" derken ne kastettiğimi anlasınlar.
Onları savunmaya kalkanlar "Klasik müzik çalanların yüzlerinin güldüğü nerde görülmüş" demişler, bilgiç bilgiç.. Ya da klasik müziği halktan koparan züppelikleriyle.. Onlara göre klasik müzik asık suratlıdır..
Hadi ordan..
Onlara göre, Fazıl Say, konserin ikinci bölümünde Çaykovski değil, pop çaldı. Öyle coşkulu, öyle neşeliydi çünkü.. İki gece evvel Çaykovski ayni salonda asık suratlar tarafından nasıl katledilmişti oysa..
Rus bestecinin 1. Piyano Konçertosu, piyaniste büyük olanaklar sağlar.. Fazıl'ın sololarında, orkestrayı görmeliydiniz, nasıl nefesleri kesilmiş dinliyorlardı. Ne tavana bakan vardı, ne boşluk delmeye çalışan.. Hatta ayaklarının ucunda yükselip, piyano ile kapağının arasından Fazıl'ı görmeye çalışan kontrbasçılar gördüm..
İstanbul Filarmoni, baştan sona müziği duyarak, hissederek, yaşayarak çaldı.. Müziği plaktan dinlemekle, canlı izlemenin farkı orda.. Orkestra yaşıyorsa, sana da yaşatır. Orkestra uyursa, sen de uyursun..
Konser müthiş bir Weber'le başladı.. Der Freischutz üvertürü.. Keskin Nişancı diye çevirebilirsiniz, bu komik bilim kurgu operasının adını. Öyküsü de hoştur. Şeytanla anlaşır adam ve ondan yedi kurşun alır. Bu kurşunların özelliği, neye nişan alırsa, onu kesinlikle vurmasıdır. Adam altı kurşunu kullanır, yedinciyi tahmin edersiniz, Şeytan'a saklar..
Ardından Gürer'le Fazıl sahnenin en önüne gelip oturdular. Gürer, orada röportaj yaptı Fazıl'la.. Biraz sonra Türkiye prömiyeri yapılacak bestesi Hayyam'ı anlattırdı..
Fazıl bestesi klarnet konçertosunda, klarnetin öyküyü Hayyam adına anlatan, çellonun da Hayyam'ın eşi olduğunu öğrendik. Fazıl'ın besteyi tersinden yaptığını da öğrendik. Önce Hayyam'ın yaşamının en olgun bölümü, son yılları ve ölümünü anlatan son bölümü bestelemiş..
"Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok,
Kızıl dudaklar, mis kokulu şaraplar yok.
Sabahlar akşamlar, sevinçler tasalar yok.
Ben düşündükçe var dünya, ben yok, o da yok" dediği bölüm.. Zamanında insan ömrü 50-55 falanken Hayyam'ın 83 yıl yaşamasının olgunluğunu tamamlamasına ve en güzel eserlerini vermesine imkan tanıdığını anlattı Fazıl.. Ardından ikinci bölümü bestelemiş. Hayatına giren eşiyle ilişkilerini anlatıyor, bu bölüm.. Birinci bölümü en son yazmış.. Bin yıl öncenin İran'ında, çayırda arkadaşlarıyla oynayan beş yaşında bir çocuk.. Sonra delişmen, bilgili, şairden, feylesoftan önce bilim adamı genç Hayyam..
Dünya çapında bir usta Sabine Meyer üfledi klarneti ve salonu mest etti..
İkinci bölümde Fazıl piyanonun başına geçti ve biz her şeyi unuttuk!..
