Batı dünyasında özellikle de ABD'de yoğun bir yenidünya tartışması var. Bu tartışma hem jeo-politik ve ekonomik veçheleriyle hem de küresel sermayenin taşeronuna dönüşmüş ileri solculuk adı altındaki neo-liberal değerler üzerinden yürüyor.
Haliyle sadece uluslararası jeo-politikte değil edebiyat çevrelerinden ileri teknolojiye, müzikten ekonomiye, spordan eğitime ve sağlıktan modaya kadar hemen her alanda yoğun bir post-liberal dünya ve hayat egzersizi yapılıyor.
Bütün bu değişim, dönüşüm ve arayış çabaları ister istemez insana Farisilerin "Hod kerde râ tedbir nist" deyimini hatırlatıyor. Mecazi açıdan bizdeki 'kendi düşen ağlamaz'ı akla getirse de Farsça deyimin "İnsanın kendi(ne) yaptığına tedbir yoktur veya insanın kendine yaptığının önlemi yoktur" şeklindeki literal çevirisinin anlamı daha kapsayıcı görünüyor.
Haliyle bireysel düzeyden ailevi, toplumsal, ulusal ve son olarak küresel aşamaya kadar hemen herkes her seviyede yaklaşan bu yeniçağı yorumlamaya ve anlamaya çalışıyor. En çok da yere kapaklanan insanlık ile çürüyen değerler sorgulanıyor daha çok. Maruz kaldığımız krizler dönüşümü zorlaştırıyor. Şairin dediği gibi "yürek elbet acıyor esvap değiştirirken..."
***
Tıpkı en çok okunan ve sevilen roman tipolojisinde olduğu gibi... Yapılan anketlerde insanların en çok tür olarak gerilim veya gizem, uzunluk olarak 200 ila 300 sayfa, bakış açısı üçüncü şahsa dayanan, zaman olarak yakın geçmişi konu alan, gerçekçi, basit, biçim olarak geleneksel ve işçi ile orta sınıfa ait 3-5 ahlaklı karakterle sınırlı romanları beğendiğini ortaya koyuyor.***
Yine şairin ifadesiyle endeksleri açıp falımıza baktığımızda dünyanın en gelişmiş toplumları olan ABD ve İngiltere'de bile sarsıcı bir sürprizle karşılaşıyoruz. Anketler halkın sadece yüzde 8'inin ilerici düşünceleri benimsediğini gösteriyor. Yani radikal ekolojistlerden trans cinsiyetçilere kadar uzanan kesimlerin yekûnu toplumun yüzde 10'una bile yetişmiyor.