Büyüdükçe mutsuzlaşıyor, sahip oldukça eksiliyoruz.
Her şeye sahip olmayı arzu ediyoruz ama bütçemiz elvermiyor.
Daha iyi bir evde yaşamak, daha iyi bir arabaya binmek, seyahat etmek, daha çok almak istiyoruz.
Hep daha fazlası. Ama hep bir fazlası... Böyle olunca 'tamam' olacak, 'tamamlanacak' diye düşünüyoruz.

ŞÜKREDECEKSİN!
Oysa asıl önemli olan, yaşadığından hissettiğin tat.
Yani zevk almak.
Bir şeyden zevk almayı bileceksin, bunu alışkanlık haline getireceksin ve bunu uygulayacaksın.
Ve de en önemlisi; şükredeceksin.
Kendine yüksek sesle, kendi sesini duyuracaksın.
İyi ki ben bu insanım.
İyi ki böyle bir arkadaşım var.
İyi ki böyle bir aileye sahibim.
İyi ki böyle bir işte çalışıyorum.
İyi ki anneyim.
İyi ki ayaklarım beni taşıyor.
İyi ki geceleri uyuyabiliyorum.
Ve en önemlisi iyi ki sağlıklıyım...
İyi ki... İyi ki... Böyle bir liste yapın ve sonra şunu düşünün; "İyi ki..." diye başlayan cümleleriniz olmasaydı hayatta, kendinizi nasıl hissederdiniz?