Depresyon günümüzün hastalığı... Güzellik, başarı, yetenek, zeka dinlemiyor; insanı kolundan tuttuğu gibi aşağı çekiyor. Bilim adamları depresyonun iyi bir yanı olduğunu iddia ediyor. İnsanın kendini analiz etmesine yardımcı oluyormuş. Problem çözme kabiliyetini geliştiriyormuş. Mutsuz düşünceye odaklandığınızda beyin analitik bir düşünme tarzı geliştiriyormuş ve kişi hayatındaki kompleks sorunları daha basit düzeye indirebiliyormuş. Yani karanlık (bazıları için) bir şekilde aydınlığı getiriyor.

MUTLULUK HAPI YOLDA
Ben kendi adıma şunu söyleyebilirim. Geçmişte duygusal açıdan dibe vurduğum bir dönemde, bu tecrübenin bana kazandırdığı en iyi şey; düşündüğümden ne kadar daha dayanıklı ve güçlü olduğumu fark etmiş olmamdı. Kendime, "Hayatımda bir daha kesinlikle böyle hissetmeyeceğim" diye söz verdim. Ve daha esnek bir bakış açısı geliştirdim. Bilim adamları, kötü olayları insanın hafızasından silen bir ilaç geliştiriyormuş. Düşünsenize nefret ettiğiniz, acı çektiğiniz tecrübeleri unutabilmeyi... İlk başta kulağa ne kadar cazip geliyor ama böyle bir ilacı içmek ister miydim gerçekten? Birden beni 'mutlu' edecek bir hap. Hiç uğraşmadan. Aslında istediğimiz bu, mutlu olmak... Ama bir yandan da bunu kendimiz başarmak istiyoruz. Geçen hafta hayatımı yaşamaya değer kılan şeyleri yazmıştım. Hepsi ulaşılabilecek, küçük, bana sıcaklık hissi veren şeyler. Ama insan doğası işte! Etrafımızda hiçbir bedel ödemeden mutlu olmamızı sağlayacak onca sebep varken biz elimizde olmayanları istiyoruz. Mutlu olmak için uğraşmayı tercih ediyoruz. Yani bizi tatmin eden mutluluk değil de, mutlu olma yolundaki uğraşımız...