Elif Güney Pütün bir kitap yazmış, babası Yılmaz Güney'le ilgili yaşadığı travmanın bir nevi hesabını kapatmış.
Kitabın adı; 'Bir Odadan Bir Odaya'...
Okurken içim sıkıldı. Bir çocuğun acı çekmesine, üzülmesine, ağlamasına dayanamıyorum ben.
Elif de artık şu anda koca kadın olmuş, bu kitabı yazmış, tamam ama okurken o küçük kız çocuğuna yaşatılanlar sanki gözümün önünde oluyormuş gibi yüreğim daraldı.

BENCE ABARTILIYORDU
Hikayenin bire bir doğru olup olmadığını bilemiyoruz tabii... İtham edilen taraf kendini savunamayacak bir âlemde malum.
Yılmaz Güney efsanesinin her zaman çok abartıldığını düşünürdüm. Eğer kızının anlattıkları doğruysa, hislerimde yanılmamışım demektir.
Kendi evladını sevmeyi beceremeyen bir adam nasıl olur da ülkesini, halkını sever acaba?
Kendi kızını bu kadar 'ezerken' nasıl olur da 'ezilenlerin sesi' olmaya soyunur?
Neyse şimdi ölmüş adamın arkasından dedikodu yapmayalım. Ayrıca dediğim gibi, belki de Elif G. Pütün bazı şeyler abartıyordur; kim bilir. Ama o kitapta anlatılan baba tipleri gerçek hayatta yok değil hani.
Her anne-baba olan, çocuklarına sevgi ve şefkat duygularıyla yaklaşmayabiliyor çünkü.
Ciddi ciddi ve açık açık çocuğunu sevmediğini söyleyen babayı duydum ben!
Kendi oğlu için "Aynı karımın sülalesine çekmiş; paracı ve sinsi. Sevmiyorum onu, kızımı seviyorum ben" diyen babayı mesela...
O kitapta anlatılanların bir kısmı kurgudur belki ama sonuçta bir babanın yaşattıkları evladına bunları yazdırabilmiş.

ES GEÇİN BARİ
Her zaman söylerim; bu dünyada herkes anne, baba olmak zorunda değil. Bazı insanların hiç bu işe kalkışmaması lazım.
Bu ayıp da değil, suç da değil. Çocuk sevmemek ya da çocuk sahibi olmayı seçmemek yani...
Doğurup veya doğurtup dünyaya gelen insan evladına 'sırtta taşımak zorunda olduğun taş parçası' muamelesi göstermektense, ebeveynlik müessesesini es geçmek daha hayırlı.