Devletin zihin haritasında, bir zamanlar komünizm tehlikesi baskındı: Tan matbaasının yakılıp yıkılması (1945), Sabahattin Ali'nin öldürülmesi (1948) gibi olayların ardındakiler, bu tehlikeyi bertaraf amacını güdüyordu.
Kıbrıs davasına sadakatin tazelenmesi için, Selanik'te Atatürk'ün evinin bombalandığı söylentisinin yayılmasıyla, 1955'te, 6-7 Eylül olayları meydana geldi; iş çığırından çıktı. Utanç duyacağımız hadiseler cereyan etti. Daha sonra Sabri Yirmibeşoğlu, bunun "Özel Harb'in işi" olduğunu açıkladı.
1970'li yıllar, karanlık adamlar açısından verimli geçti. Bir avuç belirleyici olayı hatırlatma yetineceğim:
* 1 Mayıs 1977: Taksim kana bulandı.
* 16 Mart 1978: İstanbul Üniversitesi Eczacılık Fakültesi önünde silâhlı, bombalı saldırı vuku buldu. 7 ölü, 40 yaralı. İstihbarat alınmıştı ama engellemek için pek bir şey yapılmadı.
* 24 Mart 1978: "Kontrgerilla"nın üzerine gitmek isteyen savcı Doğan Öz öldürüldü.
* 9 Ekim 1978: 7 TİP'li genç öldürüldü. (Bu cinayette rol alan Abdullah Çatlı'dan, 12 Eylül 1980 sonrasında, devlet yararlandı.)
* Aralık 1978: Alevi yurttaşlarımızın ölümüne sebebiyet veren Maraş katliamı neticesinde, Ecevit 13 ilde sıkıyönetim ilan etmek zorunda kaldı.
* 1979'da Abdi İpekçi öldürüldü. Tetikçi Mehmet Ali Ağca, bir süre sonra Kartal Maltepe Askeri Cezaevi'nden kaçırıldı.
Bu cinayet de tam olarak aydınlanmadı.
Sünni-Alevi çatışmasını körüklemek üzere kurulan tertipler devam etti. MHP Genel Başkan Yardımcısı Gün Sazak'ın 27 Mayıs 1980'de öldürülmesi, Çorum olaylarının ateşini tutuşturdu. 1993 Sivas katliamı, 1995 Gazi olayları, Alevileri hedef almıştı.
Burada amacın, Türkiye'nin zayıf noktalarına basarak, istikrarsızlık yaratmak olduğu ayan beyan ortadaydı.
Dink cinayetinde örgüt arayanlar, bugün Ergenekon diye tanımlanan, ama uzun yıllar boyunca hep varlığını hissettiğimiz o derin yapıya bakmalı.
Komünizm ve irtica tehdidi, misyonerlerle azınlıkların yarattığı tehlike. Bir ömür böyle geçti.
Ama galiba yavaş yavaş kurtuluyoruz bu düşünce esaretinden.
