Bak valla bu tıp âlemine çok bozuluyorum. Her haltın ilacı var, her halta öyle ya da böyle bir çare var.
Hadi çare olmasa da umut ışığı var.
Bilim adamları araştırıyorlar, deniyorlar, harıl harıl çalışıyorlar falan gelin görün ki şu "pot kıran" insanlara bir gram derman yok! Her yer karanlık, yeter artık yeter yani.
Bu da hastalık!
Gün geçtikçe kendimden daha fazla tiksiniyorum. Ağzıma koli bandı takıp dolaşacağım o olacak. Hele şu sıcaklarda tümden pota bağladım. Üç kuruşluk aklım vardı, 50 derecede o da buharlaştı gitti.
Ne zaman, ne diyeceğim belli olmuyor.
Allah'ım okumuş, eli ekmek tutan, aile terbiyesiyle tımarlanmış bir kişiyim üstelik.
Alın size yıldızlı pekiyili son potum.
Artık bilmeyen kalmamıştır, iki haftadan fazladır bir tatil kasabasına konuşlanmış durumdayım (Israrla adını vermiyorum, ben bu kadar çenemi tutamam hayırlara vesile olsun).
Burada yeni yeni insanlar tanıyorum. Bir yandan da seviniyorum ha. Kendime yeni bir ben lazım ya, ta taaaa...
Kırk yıllık arkadaşlarım bu saatten sonra külyutmaz çünkü. Biliyorlar mallarını. Bir tatlıyım, bir sevimliyim, bir insan canlısı cancanım ki sormayın. Kendi kendimin yanaklarını sıkasım var, öyle bayılıyorum bu versiyonuma.
Efendim, tanıştığım insanların arasında orta yaşlarda bir kadın oyuncumuz var. İsim vermeyeceğim de öyle böyle değil tüm Türkiye biliyor onu.
Pek başarılı, saygı gören, zarif bir kadın.
Üç beş hoş beşten sonra beni ne zaman görse gülümsüyor. Bir sabah kahvaltıda yan yana masalara düşüyoruz. Süzme aklımla kadınla iyice kaynaşmak istiyorum.
Sanki üstüme vazifeymiş gibi "Siz bilmemkimle mi evliydiniz?" diye soruyorum.
Pot 1: Kadın o kişiyle evli değilmiş, sadece soyadı benzerliğiymiş.
Potu kırdım toplayacağım ya meraklı Melahat bakışımla ikinci soruyu soruyorum "E kimle evliydiniz?"
Kadın bir isim veriyor şoka giriyorum. Korkarım tüm Türkiye bu evliliği biliyor her zamanki gibi bir tek ben saksıyım.
Adam müthiş bir oyuncu ve ben hayranıyım, evli olduklarını bilmemem imkânsız, kesin boşanmışlardır diye akıl yürütüyorum.
Yahu bir kere de akıl yürütme, sus otur. Yok, ille de salaklıkta ısrarlıyım.
Bu kadın o adamla evli olamaz kararına varıp; "Aaa ne alaka, sizi hiç yan yana koyamadııaam, onunla evli olamazsınıııaazzz!" deyiveriyorum. Dilimi eşşşşeeeek arıları soksun da kurtulayım.
Babababaa hadsize bak, küçük boyuna evlilik uzmanı Selin Karacehennem mi kesildin şakşuka kafalı? Dest-i İzdivaç kadın mısın sen yoğurtlu semizotu? Sana ne be!
Kadın kibarlığını bozmayarak en sakin ses tonuyla "Valla 25 yıldır evliyiz" demez mi?
Hani ben onun yerinde olsam, kafamı tereyağlı yumurtanın içine sokar pul biberi basardım.
Allah'ım sen istersen neler yaparsın bilirim. Bak ölüyorum şu an, al götür beni buralardan, ayağıma zincirler bağla, çöllerde susuz bırak beni, cezam neyse çekeceğim. Lütfen şu yer yarılsın, ben içine gireyim ya lütfen ya.
Tam ben içimden "Allah'ım al canımı" konuşması yaparken kadının telefonu çalıp da kocası aramaz mı? Bu sefer kadına ellerimle "Ben yokum, ben yokum" çekiyorum.
Şapşal! Deminki müthiş diyalogdan sonra sen o kadın için zaten yoksun! "Ben yokum" ne demek be! Sanki kadın kocasına "Bak Ayşe de burada, seni soruyor" diyecek.
Anam üç saniyede tası tarağı nasıl toplayıp da kaçtım bilmiyorum. Adam rüyalarıma girip beni tokatlıyor vallahi.
Nanik depresifim ben, pasif atağım var benim. Hepsi benim suçum. Peki Yüce Rabbim beni neden böyle yarattı? Anacığımın suçu neydi? Bu 'pot'ansiyelle baskı hatası mıyım ben?
Gelelim yazımızın önerme kılıklı sorusuna: Bir insan evladı çenesini tutmayı neden beceremez, bilen var mı? Sevabına cevaplarınızı bekliyorum.
