İtalya Showgirl'lerden Nasıl Kurtulur

Bu kadar fazla sayıda genç İtalyan kadının nasıl olup da yalnızca güzelliği hedeflediğini soranlar, bunun son 15 yıldır İtalyan kızları için temel ihtiyaç olduğunu göz ardı ediyor. "Güzel ol" tavsiyesi, çizgi film kahramanlarınca bütün bir nesle defalarca söylendi. Resimli kitaplar dört yaşındaki okurlara, rimelin nasıl sürüleceğini gösteriyor. 12 yaşındaki çocuklara yönelik dergiler, oral seksle ilgili tavsiyeler veriyor. Bundan on yıl önce, Gönülçelen Ruby'nin (İtalya Başbakanı Silvio Berlusconi'nin karıştığı seks skandalının odağında bulunan, 18 yaşındaki gece kulübü dansçısı) yaşıtları, İtalyan televizyon programı "Striscia la notizia"nın dansçılarıyla aynı ada, görünüme ve güzellik setlerine sahip bebeklerle oynuyordu. Dansçı kızlar halen, eskiden olduğu gibi binlerce İtalyan genç kızı tarafından örnek alınıyor. Çocukların yetişkinlere yönelik televizyon programlarını izleyerek büyümeleri, bu ortamda şaşırtıcı olmuyor. Kadınlar bu programlarda masa altlarına hayvanlar gibi çömeliyor, yarı çıplak duşa sokuluyor ve merdiven tırmanırken kalçalarını sergiliyor. Kameralar bu sırada erkek izleyicilerin şehvetli yüzlerine zum yapıyor. Pazar araştırma şirketi Doxa'nın bir araştırmasına göre, 2008'de "Striscia la notizia" programı 5 ile 13 yaşları arasındaki İtalyan çocuklarının en iyi bildiği ikinci program. Skandala karışan dansçı kızlardan birisi olan Sara Tommasi, kariyerinin başlarında, "Benim işim, vücudumdur" demişti. Ancak Tommasi, hevesli dansçı kızların çoğu gibi çok iyi bir dereceyle ekonomi bölümünü bitirdi. Bu üzüntü verici durum, diplomalı kadın sayısının erkekleri geçmesine rağmen iki kadından birisinin işsiz olduğu ve erkeklere kıyasla ciddi bir yoksulluk riskiyle karşılaştığı, eşit iş için eşit ücretin öngörülmediği, haber programlarındaki kadın oranının erkeklerin dörtte biri olduğu bir ülkede anlaşılabilir bir şey. Aileye önem verilen bu kültürde hizmet etmeleri ve ev kadınlığı yapmaları beklenen kadınlar, işyerinde sıklıkla ayrımcılığa uğruyor. İtalya, kadınlara uygun bir ülke değil. Dünya Ekonomik Forumu 2010 Cinsiyet Eşitliği endeksinde 74'üncü sıradaki ülke, Filipinler, Mozambik, Venezüella, Şili ve Bulgaristan'ın gerisinde. Ayrıca birçok örgüt tarafından belirtildiği üzere, şiddete uğrayan kadınlara yönelik sığınma evleri alanında Avrupa ortalamasının yüzde 90 altında kalarak sıralamanın dibinde yer alıyoruz. Tüm bunlar, kadın sorunlarının sadece Berlusconi ile ilgili olaylar bağlamında gündeme geldiği ve özellikle erkek egemen siyasette asla ciddiye alınmadığı bir ülkede mümkün oluyor. İtalya'nın 1985'te, Kadına Karşı Her Türlü Ayrımcılığın Önlenmesi Sözleşmesi'ni imzaladığını çok az kişi biliyor. Bu sözleşmeye göre, ayrımcılık yaratan durumların giderilmesi için her türlü çaba gösterilmeli. Oysa bu yapılmıyor. Değişimin medyadan gelmesi gerek. Kadınlar medyaya hâkim görüntülerde kendilerini görmüyor. Ama medyada cinsiyet temsiline yönelik yaptırımlar öngörülmediği gibi reklâmlar için önleyici denetim de bulunmuyor. Güneş paneli üreticisi bir şirket, üzerinde "Beni sıfır maliyetle yerleştirin" sloganı yazan, çıplak kadın resimlerinin olduğu reklâm panolarıyla ürününü pazarlayabiliyor. Veya bir içki şişesiyle esmer tenli bir kadının göründüğü reklâmda, "Küba dansı yapın" ifadesinin sözcük oyunlarıyla müstehcen hale getirilmiş bir şekli kullanılıyor. Ama değişim yaklaşıyor. Artık İtalyan kadınlarını dansçı kızlardan çok internet etkileyebiliyor. İnternet kadınlar için bir kaynak, özsaygılarını keşfedecekleri ve gerçekleri öğrenebilecekleri bir yer oldu. 13 Şubat'taki Berlusconi karşıtı gösterilerden önce yüzlerce kız, Facebook'taki resimlerinin yerine tarihteki önemli kadınların resimlerini koydu: Hypatia, Rita Levi-Montalcini, Rosa Parks, Tina Modotti ve Virginia Woolf. Bu basit bir "klavye aktivizmi" değildi. İtalyan kız öğrenciler işgücünde ve medyada fırsat eşitliği talep ediyor. Roma'daki Piazza del Popolo'da binlerce kadın, kendilerini temsil etmeyen ülkelerini protesto etti. Genç kadınlar ise televizyonda sadece moda ikonları yerine daha çeşitli rol modelleri olması için çağrıda bulundu. Ama bunun öncesinde, genç kadın blogcular aşağılayıcı olarak gördükleri program ve reklâm yayınlayan televizyon kanallarına yönelik mail bombardımanı düzenledi. Kızlar internette yayılan kurgusal çalışmalarla, sessiz güzeller olmayan kadın kahramanlar yaratıyor. Bu umut verici ama daha fazlası lâzım. Örneğin, kadınların yöneticilik makamlarına ve özellikle de kadınlara ilişkin aşağılayıcı temsillerin hâlâ erkeklerin kontrolündeki medyaya girişini sağlayan yasalar çıkarılması.
LOREDANA LIPPERINI