Japonlar Deniz Setlerine Fazla Güvendi

Bu kasabada yaşayanların tsunami duvarlarına güveni tamdı. Hatta bazıları 11 Mart'ta Japonya açıklarını sarsan 9,0 büyüklüğündeki depremden sonra gelecek dalgayı görmek için duvarlara akın etti. Bu duvar ülkenin en yüksek ve en uzun dalgakıran duvarlarından biriydi. Hükümet ve medya bu duvarı "Çin Seddi" olarak anıyordu. İki katman halinde inşa edilmiş bu duvar körfezde 2,4 kilometre boyunca uzanıyordu. Yüzeyi o kadar geniş ki öğrenciler üzerinde koşuyor, kasaba sakinleri tur atıyor, bazıları ise bisiklete biniyordu. Ancak 11 Mart günü birkaç dakika içinde tsunami dalgaları dış duvarı yıkıp 10 metre yüksekliğindeki iç duvarları kolayca aştı. Duvarın üstünde dalgayı seyretmek isteyenlerle beraber Taro'nun büyük kısmını sildi süpürdü. Taro'daki 3 Numaralı İlkokulun Müdürü 58 yaşındaki Eiko Araya, "Deniz duvarımız gurur duyduğumuz bizi koruyan bir yapıydı. Ona güveniyorduk" diyor. Sağ kurtulanlardan bazıları gibi iç duvara çıkıp yıkıntılara bakan Araya, "Korunduğumuza inanmıştık. Bu yüzden içimizdeki kayıp duygusu son derece fazla" diyor. Tsunamiler, Japonya'nın Sanriku bölgesinin tarihinin bir parçası. 4 bin 400 kişinin yaşadığı bu balıkçı kasabası da bu bölgede. İnsanlar tsunamilerden bir düşmanmış gibi bahsediyor. Çok sayıda insanın tsunamilerden dolayı öldüğü bu bölgede atalardan gelen "tendenko" adında bir nasihat var: Eğer deprem olursa başka kimseyi düşünmeden hemen yüksek yerlere koşun. Sanriku bölgesi aynı zamanda dünyanın tsunamiye karşı geliştirilen en ayrıntılı altyapısına da ev sahipliği yapıyor. Bunlar arasında beton deniz duvarları da var. Duvarlar, deniz kenarındaki kasabaları okyanusun zar zor görüldüğü askeri bir garnizona benzeyen topluluklar olarak yaşamak zorunda bıraktı. Buranın 80 kilometre güneyindeki Kamaişi kentinde ise dünyanın en derin dalgakıranın otuz yıl süren inşası iki yıl önce tamamlandı. Dalgakıran 1,5 milyar dolara mal oldu. Araştırmacılar deniz duvarlarının ve dalgakıranların tsunaminin gücünü azaltıp azaltmadığını yeniden değerlendirmeye başladı. Bazı uzmanlar kıyı mühendisliğine bir son verilmesi çağrısında bulunuyor. Paranın bilgilendirme ve tahliye stratejilerine harcanması gerektiğini söylüyorlar. Kamaişi'de belediye yetkilisi Osamu Şimozawa, altyapının yeniden güçlendirilmemesi kararının Japonya'nın kırsal bölgelerinden vazgeçilmesi anlamına geldiğini söylüyor. Şimozawa, "İnsanların burada yaşamasını sağlamak için onlara sürekli bir koruma duygusu sağlamamız gerekiyor" diyor. İnşaat mühendislerinin yaptığı bir ön araştırmaya göre, şu anda bazı parçaları körfezde görülen Kamaişi'nin 63 metre derinliğindeki dalgakıranı, tsunaminin gücünü azalttı. Bir arkadaşının cenazesine katılmak üzere yakınlardaki bir mahalleden Taro'ya gelen 66 yaşındaki Isamu Haşiba, deniz duvarlarının kasaba halkını korumak yerine yanlış bir güvenlik duygusu vererek onları uyuşturduğunu söylüyor. Kasabadaki iç duvarlarının inşasına, 1933 yılında Taro'nun nüfusunun büyük bir kısmını yok eden tsunamiden sonra başlandı. 1960'larda ise duvarlar genişletildi. Okul müdürü Araya, 1933 tusnamisinde annesinin 11 yaşındaki erkek kardeşi dışında tüm akrabalarını kaybettiğini söylüyor. 89 yaşındaki annesi son tsunamiden yaşlılar için bakım merkezinde bulunduğu için kurtulmuş. Araya, "Taro'da yaşayanların hayatlarında iki kez tsunamiye maruz kalacağı söyleniyor. Bu Taro'da doğanların kaderi" diyor. NORIMITSU ONISHI