Hava Gücü Üstünlüğü Savaş Kazandırmıyor

14 Mayıs 1940'ta Nazi savaş uçakları Rotterdam semalarını kapladı, alev ve dehşet saçarak şehri harap etti. Hollanda hükümeti birkaç saat sonra Hitler'e teslim oldu. Savaş öncesinde bazı askeri kuramcıların tahmin ettiği üzere, mucize bir silah olan stratejik bombardı-man uçağı kara savaşına neredeyse tarihe gömmüştü. O gün bugündür strateji uzmanları, savaşları yalnızca hava gücüyle kazanmaya çalıştılar. Oysa The New York Times Kitap Eki'nde Michael Beschloss'un da uyardığı gibi, hava saldırıları "tehlikeli bir yanılgıya" düşürebiiyor. Martin van Creveld'in "Hava Gücü Çağı" adlı kitabını değerlendiren Beschloss, "Hava gücünün beklenmedik şekillerde belirsizliklerle dolu kara savaşlarına yol açtığını tarihten biliyoruz. Umarım van Creveld'in kitabı, Libya'da bombardımanlara nezaret eden NATO liderlerine bunu hatırlatır" diye yazıyor. Nitekim Rotterdam'dan sonra şehirlerin İkinci Dünya Savaşı boyunca yıkıma uğradığını, ama bunun, Japonya'daki nükleer saldırılar hariç, genellikle ulusların iradesini bilediğini gördük. Amerika'nın Vietnam'daki kapsamlı bombardımanı da kararlı gerillaları yıldırmadı. Fakat hava gücünün sonuç verdiği de oldu. Sırplar 1995'teki NATO bombardımanları sayesinde barış görüşmelerine oturmuşlardı. Yüksek teknolojik silahlar karar vericiler için hâlâ cazip ve güya risksiz bir seçenek olmayı sürdürüyor. Tam isabetle vurabilen uzun menzilli güdümlü füzeler ve insansız uçaklar güvenli sığınaklardan veya binlerce kilometre uzaktaki gemilerden denetlenebiliyor. Fakat bu, operasyonların kanlı ve karmaşık olmayacağı anlamına gelmiyor. Nitekim Washington'la İslamabat arasındaki sorunlu ittifak, Amerika'nın aşiret bölgelerindeki militanlara düzenlediği insansız uçak saldırılarını sonlandırması talebiyle sarsıldı. Başlıca sebep, saldırılarda sivillerin ölmesiydi. İnsan kaybına ait riskleri gidermek kara çarpışmalarının da niteliğini değiştirebilir. Yürüyen, yuvarlanan ve sürünen, alıcı ve silahlarla donatılan robotlar artık planlama aşamasında. Bazı uzmanlara göre, operatörler için güvenli bir mesafeden saldırmayı mümkün kılan bu robotlar ordularda devrim yaratacak. Fakat John Markoff'un The New York Times'ta belirttiği gibi, "Savaşçı robotların çatışma eşiğini düşürerek tetiğe basmayı kolaylaştıracağını ve yeni bir teknolojik silahlanma yarışına yol açacağına inananlar da var". Öte yandan, birçok mucize silah eninde sonunda başka mucize silahlarla dengeleniyor. Üstelik bilgisayar ağlarına bağlı olan bu karmaşık gereçler ayrı bir hassasiyet taşıyor. Geçen yıldan hatırlanacaktır. Büyük ihtimalle İsrail ve Amerikalı programcıların geliştirdiği bilgisayar virüsü Stuxnet geçen yıl İran'ın nükleer silah programındaki gaz santrifüjlerini devre dışı bırakmıştı. Teknolojik bakımdan gelişmiş ülkelerde silah ve altyapı dâhil, bir ağa bağlı olan her şeye karşı benzer yöntemler kullanılabilir, üstelik hiç atış yapmadan. Amerika'nın sabık kontra-terör yetkilisi Richard A. Clark, "Siber Savaş: Ulusal Güvenliği Bekleyen Tehdit ve Bu Konuda Ne Yapılabilir" adlı kitabında "elektrik şebekelerini, trenleri, uçakları, petrol hatlarını haftalarca felç edip rafinerileri ateşe verebilecek kitlesel bir siber saldırıya" karşı uyarıyor. Clarke buna "elektronik Pearl Harbor" diyor. Fakat bir siber saldırı, bir ülkeyi karşı saldırıya geçemeyecek kadar felç edip sarsarsa, o zaman "elektronik Rotterdam" benzetmesi daha yerinde olabilir.