Bir süredir ne kadar yeni kuşak Fransız filmi varsa dvd'lerini getirtip tekrar tekrar seyrediyorum.
Hollywood filmlerinin insanın üzerine çullanan hızından ve vurgulu anlatımından usanmışım!
"Hiç sıkılmadan geçen iki saat" denilen şey yoruyor beni!
Hele en gerilimli öykülere bile birbirinden ucuz espriler yerleştirmeleri yok mu!
Sanırım Fransız filmleriyle dinleniyorum.
İyi filmler mi bunlar, sağlam bir olay örgüleri ve anlatımları mı var? Pek sayılmaz! Çoğu birbirinin bininci tekrarı gibi...
Modern İspanyol sineması gibi parlak çıkışlar yok!
Ama Fransız filmlerindeki insanlar sahiden üzülüyor, sahiden seviniyor, sahiden acı çekiyor, sahiden konuşuyor gibi geliyor bana.
Bir de... Galiba...
Yeni Fransız sinemasının kadın oyuncuları beni ayrı etkiliyor.
Mesela Cecile de France! Onu hiçbir Hollywood yıldızına değişmem!
Sonra Ludivine Sagner! ("Havuz" filmindeki yeni yetme kız büyüdü, müthiş bir oyuncu oldu.)
Bir de acı çeker gibi gülen, iticiliğin kıyısında yeşeren garip bir çekiciliğe sahip Isild le Besco var!