Televizyonda sadece Digiturk dizileri izleyen biri olarak memleket televizyonlarında neler olup bitmişin özetini sanal ortamda takip edebiliyorum. Arada yazacak malzeme çıkıyor, iyi oluyor. Onlardan birine rastladım geçenlerde... Bu konuda birkaç yıl önce de yazmıştım hatta: Şu Fahrettin Aslan ne 'vurak elli' bir amcaymış be kardeşim! Ölünün arkasından konuşulmaz derler ya, palavra... Konuşulacak mevzu varsa yaşarken de konuşulur, imamın kayığına bindikten sonra da... Benim ardımdan da isteyen istediğini söyleyebilir mesela... Hortlayıp da rahatsız etmem öte taraftan, söz!

RAHATSIZ ADAMLARMIŞ
Bu Fahrettin Aslan ve kankası Erol Simavi de bildiğin rahatsız adamlarmış işte. Ünlü kadınları dövmekten zevk alan, sahne öncesi yüzünü gözünü şişiren, ağlatan, sonra da çıkıp hiçbir şey olmamış gibi insanları eğlendirmelerini izleyen, bundan da büyük keyif alan iki adam var ortada. Bunları, dayaklardan nasibini alan Gönül Yazar ve rahmetlinin bizzat kendi öz be öz oğlu Sacit Aslan anlatıyor. Birinci ağızdan öğreniyoruz yani, yalan yok belli ki! Hakikaten Zeki Müren'den Emel Sayın'a, Behiye Aksoy'dan Sezen Aksu'ya kadar herkes, Fahrettin'in rahleitedrisinden geçmiş!

STOCKHOLM SENDROMU
Yemiş odunu, yemiş odunu. Fakat benim asıl şaşırdığım, muhteremin gazinosunda sahneye çıkan ve sıra dayağından geçen, her gece aşağılanan o insanların, yeri geldiğinde "Fahrettin Aslan çok büyük adamdı bize çok emeği geçti, ruhu şad olsun" demeleri. Bu bildiğin Stockholm sendromu. Ya da dayakçı kocasına korkuyla bağlanan ve bunu da aşk sanan gerzek kadın hali... Ne emeği geçecek yahu, adam hem sırtınızdan dünyanın parasını kazanmış hem de sizi kum torbası gibi kullanmış. Haaa hâlâ "Yok yok, döverdi möverdi ama aynı zamanda da bizi pek bir severdi" diyorsanız o zaman diyecek lafımız yok. Afiyet olsundan başka!