Üzülerek, sinirlenerek, onun bunun fikrine kafa yorarak, dedikodulara bozularak, dedikodu yaparak, her akşam başka bir diziye dadanarak, sosyal medyaya takılıp kalarak...
Erteleyerek, gözyaşı dökerek, hırs yaparak, intikam peşinde koşarak, gelmeyeni boşa bekleyerek, 'yarın'dan medet umarak ve o yarını hep yarına sarkıtarak, eyleme geçmeyerek, fazla uyuyarak, elimizdeki telefona yapışarak, geçmişi bugüne taşıyarak, elimizi korkak alıştırarak...

İŞE BOĞULARAK...
İstemekten utanarak, içimizden geçeni saklayarak, içip içip unutacağımızı zannederek, mutsuzluğu cool'lukla karıştırarak, birilerinin hayatına bulaşarak, birilerinin aşkına, işine, başarısına bilenerek, onaylanmayı bekleyerek...
İşten kafamızı kaldırmayarak, toplantıdan toplantıya koşarak, gücümüzü sosyal statümüze eşitleyerek harcıyoruz.

DÜŞÜNÜN
Neyi mi? Boşluğu siz doldurun; hayatı, kendimizi, günümüzü, gençliğimizi, enerjimizi, asıl kıymetli olanı, gözümüzün önündeki aşkı, dostlukları, gün batımlarını, gün doğumlarını, o güzel sofrayı, gülümsememizi, yani bize armağan edileni.
Bir daha mı düşünsek acaba?
Harcarken ekonomik mi davransak acaba? Bonusu yok da, ondan diyorum.