Yıllar önce, birbirini çok seven iki çiçek varmış. Erkek çiçek, sevgilisinin baharda açan binlerce çiçek arasında yer almasını istemiyormuş. Çünkü onu, çok kıskanıyormuş. "Ben" demiş, "Kışın açmak istiyorum. Seninle, soğuk havada buluşalım. Böylece, birbirimize daha yakın olabiliriz."
Bahar bitmiş, yaz geçmiş, kış gelmiş. Erkek çiçek, karın bir yorgan gibi kapladığı toprağı delerek yeryüzüne çıkmış. O beyazlık içinde, göz kamaştıran renklere sahip olan sevgilisini aramış ama bulamamış. Ümidini yitiren erkek, bir süre sonra üzüntüsünden boynunu eğmiş, kurumuş gitmiş. O günden sonra, dondurucu soğuğa bile aldırmadan karların içinde açan çiçeğe "Kardelen" ve ona sadık kalmayıp, aldatan çiçeğe de "Hercai" ismi verilmiş.
Tabii bu işin hikâye tarafı. Ama gündelik hayatın içinde, her an, kardelenlere de, hercailere de rastlamıyor muyuz?