Nostalji duygusuna sahip bir yazar olsaydım bu yazıyı nasıl yazardım diye, hiç âdetim olmadığı halde, masanın başına oturmadan önce düşündüm. Öyle ya, yeni yılın ilk sabahı, geç vakit, muhtemelen kazan gibi bir kafayla uyanıp gazeteleri karıştıranlarla onlara hiç bulaşmayıp sabahın köründe uyanıp gene hıncını gazeteden alanlar karşılarında Türkiye'ye ait bitmez tükenmez sorunlarla uğraşan yazılar bulmak istemeyecektir.
İstesek de istemesek de kendimizi kaptırdığımız hayat seli içinde bir yılı bitirip ötekine başlarken insan kendi iç muhasebesine ait bir şeyler arıyor okuduğu yazılarda. Bu sadece böyle bir günün meselesi değil, öteden beri söylediğim gibi, başlı başına bir mevsim olan bütün Aralık ayı için geçerli bir durumdur.

İnsanları ikiye ayırmanın birçok yolu vardır ama bana göre en dikkate değer olanı hayatından mutlu, kendisinden mutmain olanlarla olmayanlardır. Yaptığı işten, yaşadığı hayattan, içinde bulunduğu koşullardan yılanlar için yaklaşan ve nihayet başlayan yılın anlamı diğerlerine nazaran bir hayli farklıdır.
O insanlar gayet haklı olarak hayatını değiştirmek isteyecek, yeni koşullar arayacaktır. Peki, diğerleri, yani kendisinden memnun olanlar için yeni yıl bir anlam ifade etmez mi?
Eder. Etmeli. Yeni yılın herkes için bir anlamı vardır ve kendisini bu anlamdan soyutlayanlara da biraz hayretle bakarım, çünkü onları hayatın heyecanından uzaklaşmış kişiler diye görürüm ve hiç hazzetmem. Hayatın en önemli yanı heyecanıdır. Heyecanını yitiren insanın her şeyini yitirdiğini varsayarım.
Heyecan derken de öyle büyük hengâmeleri, büyük arayışları değil, içinde yaşadığımız hayatın küçücük şeylerini bile merakla, ilgiyle, coşkuyla kavramayı düşünüyorum. Gündelik hayatını her sabah kalktığında heyecanla kucaklayan insan, sabahı merakla ve yüreği çarparak bekleyen insandır benim için makul ve makbul olan. Ötekiler, yani o büyük şeylerin ardında koşanlarsa sonunda suyu avuçlayanlara döner. Belki elleri ıslanır ama avuçlarında hiçbir şey kalmaz. Ha, belki avuntu...
***
Ben böyle yaşarım. Şansım yaşadığım hayatla yaptığım işin, işlerin birbirini bütünlemesi, tamamlaması, hatta birisinin diğerinin anlamı olmasıdır. İşim olmazsa hayatımın bir anlamı olmaz ama işim de hayatımın ta kendisidir. Hepsi bu. Ötesi, hayata dönük seçimlerim. O nedenle de yeni yıl, yeni bir on yıl için aklımdan çokça şeyler geçiriyorum: okunacak kitaplar, yazılacak yazılar, kitaplar, çıkılacak yolculuklar, yenecek yemekler, gezilecek sergiler, verilecek dersler...
***
Fakat bunların hepsini saymaya, sıralamaya yerim yetmez. Ayrıca bütün planlarımı ne diye ortaya dökeyim? Plan dediğiniz şey bir ölçüde de gizli olması gereken şey değil midir? O zaman her şeyi daraltıyor ve üstünde en çok durduğum iki şeyi öne çıkarıyorum.
Birincisi seyahat. Geçen yıla girerken iki hedef koymuştum önüme: Küba ve Arap İspanya'sı.
Küba'ya gittim. Diğerini bu yıla aktardım: ver elini Endülüs, Kurtuba, Sevilla, Granada, belki Salamanca. Yola çıkarken de yanıma Mario Batali'nin yemek içmek kitabını alacağım. Diğeri, Dilara'yı görmek için gideceğim İrlanda. Çok heyecanlıyım. Nasıl olmam; dünya edebiyatında o kadar hayranı olduğum yazarın çıktığı toprağa ayak basmak.
İkincisi teknoloji. Ne yapıp edip bu yıl teknolojiyle daha fazla içli dışlı olacağım. Ayrıca da zevkli bir şey bu. Besbelli. Yepyeni aletler giriyor piyasaya. Onlarla haşır neşir olmamak için bir neden yok ama ben daha çok şu bilgisayar okuryazarlığı denilen sahada biraz daha kendimi geliştirmek istiyorum.
Her şeyimi Nuri ve Sibel'den istemekten artık biraz mahcup düştüm.
***
Hayat başlı başına zor bir şey. Maksat onu renklendirmek. Ona tat katmak. Hayatın her anını bir mühendis, bir mimar gibi kurabilmek. O kurgudan, arayıştan zevk alabilmek. Bir tek ana boş vermemek. Bazen de onun rüzgârına kapılmak. Onu bile bilinçle, zevkle yaşamak. Yeni yıl bu demek olmalı ama her gün böyle yaşanmalı. Hırsla, şevkle, şehvetle...
Herkese gönlünce bir yeni yıl dileyerek...