Neşet Ertaş öldü. Son abdal. Son zahid. Son derviş. "Mağrıb'da bir kalender ayine tutmuş âya..." dizesindeki gibi elinde hep bir aynayla dolaştı. Suretimizi, sıfatımızı görelim diye. Elma portakal verir gibi ses verdi, söz verdi, türkü söyledi. Yetinmedi, hayat bilgisi aktardı. Bir 'hal', bir 'duruş', bir 'ahlak' gösterdi. Düşmanlığa karşı "Kalpten kalbe bir yol vardır," diye çığırdı. Büyük laflar etmediyse de, "Maveraünnehir nereye dökülür?" sorusunun karşılığının "Solgun bir halk çocukları ayaklanmasının kalbinedir," olduğunu bilirdi. Devlet sanatçılığı unvanı verildiğinde, halk sanatçılığını tercih etmesi bundandır. Dünyada misafir olduğunu idrak etmişti. "İblisin talim ettiği yola," hiç minnet etmedi. Nesimi gibi "Arabi, Farisi bilmem, dile minnet eylemem / rızkımı veren hüdadır, kula minnet eylemem," dedi. Kibir yerine tevazu, tüketmek yerine kanaatkarlık kutup yıldızları oldu. Gördük ki, herkes pek severmiş. Cümle âlem Neş'et olmuş. Merkez medyada bir teveccüh, bir iltifat. Sürmanşetler adeta üç nefeste nurla doldu. Peki Neşet'ten hiç mi feyz almadık? Ortaokulda bir hocamız vardı. Okuduğumuzu anlatamadığımızda "Oğlum nerenizle okuyorsunuz?" derdi. Gerçekten, Neşet'i nasıl dinledik? Yılmaz Özdil, "Hep dinledik, onu ama kulak vermedik," diye yazdı. Haklıydı. Çünkü; bu şiddet, özensizlik, kibir, hırs, gösteriş, tüketim ve tabii ki devlet bir yana düşer; Neşet Ertaş öte yana. "Edep, edep..." diyen adam bir yana; tabutuna 'Kırşehir Belediyesi' yazan 'insanlık hali' öte yana. Yani Özdil haklı. Onu dinledik, ama anlamadık. Peki ya rahmetli, 2000 yılında onun dönemindeki Star gazetesinde Taksim'de iki İngiliz taraftarın öldürüldüğü olaylar için 'TWO SIZE' başlığı altında "Leeds'li hooliganlara Taksim'de kafasına vura vura vatan toprağını öptürdüler!" diye yazıldığını bilseydi? Belki zarafetinden bir şey demezdi, ama sanırım, "Beni bir sen anladın, ama sen de yanlış anladın," diye düşünürdü!