İlk yarı bittiğinde perşembenin izlerini taşıyordu. AEL karşısındaki "kaçaklar" istikrarlarını koruyorlardı. Aykut Kocaman'ın da bunlara ceza kesecek imkanı yoktu. Tam işlerin düzeldiğini düşündüğünde yeni sakatlarla tanışıyordu doktor odasında. Yine de... Oyuncu değerlendirmesinde ve karşılaşabileceği risk faktörlerinde hata yapmaması gerekiyordu. Marsilya maçında antrenman harikası Bienvenu ile şoka uğramıştı. Bu kez Krasic de ısrar ediyordu. Ne buluyor veya ne umuyorsa...
Tandem (Bekir - Serdar), rakibin en etkili hücum silahları oldu. Pozisyonları engellemesi gerekenler, hazırlayanlar olunca Fenerbahçe sahada dışında altı, içinde de üç eksik ile oynamaya başladı. Sahada "fake" (sahte) bir takım oluştu.
Diara'nın iki golü, soyunma odasındaki sinerji ikinci yarıda Fenerbahçe'yi sahaya getirdi. 70'e kadar ezdiler rakibi. Golü de erken buldular, bir de direkten döndü şutları. Sonrasında yorgunluk da yakaladı adaleleri...
Stoch ile ilk hamle geldi. Yanlıştı... Semih olmalıydı ilk giren. Antalya ceza alanına bu kadar yakın oynamaya başlamışken, doğru Krasic değişikliğinde, problemi çözebilecek oyuncu, o kalabalıklarda boğuşmayı ve fırsatçılığı iyi bilen Semih'ti. Sonra Salih geldi sahaya... 17 yaşında henüz. İlk on birde başlasa kimse bir şey demez. Ama sorunu çözecek, yine o değil. Belki Recep Niyaz. Çabukluğu ile dikine oynayan tarzıyla tempoyu ateşleyip-faul alabilirdi.
Önemli oyuncuların eksikliği elbette sorun çözmede güçlükler çıkartır. Bu durumlarda maçları teknik adamın kazanması gerekir. Aykut Kocaman çaresizliğine alternatif üreterek farklı olabilir, statükoyu bozarak suyun akışını değiştirebilir. Ama göstermiyor bunu bize. Son gole takılmasın kimse, ilk ikisidir bu yenilgiyi hazırlayan. İkinci yarıdaki çaba ve isteğe gönülden alkış koyuyoruz. Ama daha farklısı için yapılabilecekleri, olmayan B planlarını düşündükçe, Meireles gelmeden bir şey değişeceğini göremiyoruz.
O zaman ne değişti? Yine bir oyuncunun ayağına- aklına kaldıysan...