Zülfü Dicleli'nin 'Dünyayı anlamak ve değiştirmek üzerine' üst başlıklı Yeniden Düşünürken kitabını okuyorum. Dicleli şöyle yazıyor: "...Aslında Batı'da hakim şekliyle kapitalizm, bir tür sübvansiyon kapitalizmi halini almış bulunuyor.
Yani kendi dinamiğiyle gelişmekten çok, devletlerin müdahalesiyle, büyük kaynaklar aktarılarak ayakta durmaktadır. Son yıllarda bunu Amerika'da, Avrupa'da, son olarak da Yunanistan'da gördük, mevcut haliyle kapitalizm ancak toplumun sırtından sübvanse edilerek ayakta kalabilen bir sistem haline gelmiştir."
'Sübvansiyon kapitalizmi' nitelemesi Kapitalizmin akıl dışılıkta sınır tanımazlığını çok iyi anlatıyor.
Kapitalizm gerçekten akıl dışıdır.
Akdi ve nakdi sermayenin küçük bir azınlığın elinde toplamasıyla; doğal ve sosyal kaynakları kendini de yok edecek kadar tahrip etmesiyle; eşitsiz gelir dağılımı ve yarattığı yoksullukla; çıkardığı savaşlarla; ve tabii ki, bitmeyen tüketim hırsıyla.
Hepimiz kuyruğumuza teneke takılmış kediler gibiyiz. Sürekli tüketiyoruz.
Sınırsız tüketimimizle sürekli tenekenin ipini düğümleniyoruz.
Sonra her sabah kalkıp o tenekeyi yeniden yakalamaya çalışıyoruz.
Bu kısır döngüyü sürdürebildiğiniz müddetçe sorun yoktur, ödeyebildiğiniz müddetçe sistem içinde kalırsınız. Ödeyemediğiniz anda ise sistem sizi bir safra gibi dışına atar. 'Kapitalizmin sniperları' (bunlar daha çok bankalar oluyor) hemen devreye girer.
Yani bu sistemde gayri insani ve gayri ahlaki şekilde sadece tükettiğiniz ve ödediğiniz kadar varsınız.
Ama sistemin akıl dışılığı burada nihayete ermiyor. Asıl büyük parça arkadan geliyor. Krize girdiğinizde sizi 'tahrip eden', 'öldüren' sistem; kendisi krize girdiğinde de bedeli yine size ödetmeye kalkar.
Krize girdiğinde yine size döner ve pamuk eller cebe yapar. Krizden çıkmasının bedelini toplumun sırtına yükler. İşte 'Sübvansiyon kapitalizmi' budur. Bunun akıllı bir hal olduğunu söylemek mümkün değildir? Buna olsa olsa örgütlü aptallık denir!
Ve sanırım, 'örgütlü aptallığa' karşı 'örgütlü abdallık' gerekiyor.